ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΄Η ΔΟΥΛΟΠΡΕΠΕΙΑ

Του Δημήτρη Σοφιανού

Πόσο όμορφη είναι η τόσο συκοφαντημένη  Παράδοση του λαού μας όταν αυτή γιορτάζει την Σάρκωση της Αγάπης, την Ανάσταση της Ζωής και την νίκη κατεπάνω σε κάθε Κακό και σε κάθε θάνατο!

Αυτό το άρθρο απευθύνεται σε τρεις κατηγορίες συμπολιτών :

1) τους Ιερωμένους που θα ήθελα, εάν επιτρέπεται, να τους μεταφέρω νοερά σε μιαν άλλην εποχή ,στα Πρώτα Χρόνια, τότε που η λέξη Χριστιανισμός σήμαινε ηρωισμός, Χριστιανός σήμαινε πολεμιστής (στον πνευματικό και υλικό αγώνα), θυσιαστικό παλληκάρι, Ήρωας κ Μάρτυρας, πρωτοπόρος της Νέας Ζωής. Τότε αφήναμε γένια (σαν τους αντάρτες και τους ασκητές στα βουνά)  και φορούσαμε μαύρα ρούχα (ράσα) διότι πενθούσαμε για τα βάσανα των ανθρώπων και το κακό στον Κόσμο. Σήμερα όμως όλα αυτά έγιναν φολκλόρ! Πως αισθάνεσθε άραγε όταν Σας αποκαλούμε “Πατέρες” ενώ Εσείς αποκαλείτε “Εξοχότατους” τους σφαγείς των “παιδιών” Σας; Ντρέπεται άραγε εκείνος ο Μεγαλόσχημος όταν “αγιάζει” στο κοινοβούλιο της ντροπής; Τους εύχεται άραγε να ευοδωθούν τα “θεάρεστα” έργα του; Πως αισθάνεσθε όταν χαριεντίζεσθε με τους εθνοκτόνους του λαού Σας, την εμετική εξουσία όταν λίγο πιο πέρα κάποιο παιδί λιποθυμάει από την πείνα; Πόσο άραγε απέχει η “Διπλωματία” Σας και οι εναγκαλισμοί με την σιχαμερή εξουσία από Εκείνον τον Νέο που- “Ωραίος σαν Μύθος”- θυσιάστηκε στον Γολγοθά, μέσα σε μιαν Ερωτική Έκσταση, για να σώσει την Αγαπημένη Του (Ανθρωπότητα) και να Της χαρίσει μιαν Ανώτερη Ελευθέρια;

2)Σε όλους εμάς που μαζευόμαστε κάθε Κυριακή για να “φανερώνουμε” την Σαρκωμένη Αγάπη - Ελευθερία. Δεν είναι τάχα η Λειτουργία μας μια Παγκόσμια Ερωτική Ιεροτελεστία, εξαίσια Μουσική και Τραγούδι στην Λύρα του Αιωνίου Λόγου; Πως η  Αίσθηση όλων αυτών των Θαυμάσιων δεν γονιμοποιεί πια την καθημερινότητα μας; Πως χάσαμε τον Έρωτα της Ελευθερίας κι ανεχόμαστε να ζούμε σκλάβοι των πιο αηδιαστικών καθεστώτων, μέσα στον πιο ανυπόφορο βόθρο; Πως φθάσαμε σε τόσο μιθριδατισμό; Εμείς που κληθήκαμε να είμαστε ένα με τον κόσμο, σάρκα από την σάρκα του, πως χάσαμε την αυταπάρνηση και το θυσιαστικό μας πνεύμα και παρατήσαμε το χαράκωμα; Πως και γίναμε τόσο τυπολάτρες και κλείσαμε τον Θεό μας σε τέσσερις τοίχους; Δεν κτυπάει τάχα η Μεγάλη Του Καρδιά δίπλα στον λαό μας, στους δρόμους των αγώνων του; Δεν κλαίει μυστικά δίπλα στο παιδί που λιποθυμάει από την πείνα; Δεν αγωνιά δίπλα στον αδελφό που έχει κιόλας το πιστόλι στον κρόταφο; Εμείς που είμαστε; Γιατί παρατήσαμε την ζωή; Γιατί αφήσαμε τον κόσμο ορφανό; Γιατί με την ζωή μας συκοφαντούμε τόσο τον Γενναίο του Γολγοθά;         

3)Σε αυτούς που λέμε “χλιαρούς” και “αδιάφορους” με ΑΠΟΛΥΤΟ σεβασμό κ κατανόηση. Δεν υπάρχουν, φίλοι, κάποια πράγματα που δεν τα “πιάνει” ο νους παρά μόνο η καρδιά και συγκλονίζεται; Πως να εξηγήσει η λογική τον λαό μας που πάντοτε, μέσα στους αιώνες, βάδιζε “με το χαμόγελο στα χείλη” προς τον θάνατο; (στο κάτω - κάτω, εάν χάσεις την ζωή σου, τι νόημα έχουν όλα τα άλλα αφού εσύ δεν θα υπάρχεις πια); Είναι αυτό μια “τρέλα” η μήπως λέει κάτι για το τι είναι τελικά ο Άνθρωπος; Μήπως, πέραν της λογικής, υπάρχει κι ένας άλλος τρόπος προσέγγισης των πράγματων, αυτός της “Καρδιακής Αίσθησης”, αυτής της “τρέλας”; Σήμερα όμως που γίναμε όλοι μας πολύ “λογικοί” κι αυτή η “τρέλα” έχει σχεδόν εκλείψει. Παραδώσαμε την ζωή μας στους Μισάνθρωπους και μπήκαμε στην “κοιλάδα των δακρύων” και ο τελικός όλεθρος πλησιάζει μέρα την μέρα. Δεν μαρτυρεί τάχα αυτό περίτρανα ότι αυτή η “τρέλα” είναι δομικό στοιχείο, αν όχι του μεμονωμένου Ανθρώπου, τουλάχιστον της συλλογικής Ανθρωπότητας και συνθήκη αναγκαία για την ύπαρξη της πάνω στην γη; Δεν μαρτυρεί ότι υπάρχει κ ένας άλλος τρόπος ύπαρξης  (“κρυμμένος”, από την Ανθρωπότητα σχεδόν από την αρχή της ιστορίας της), πέραν από την λατρεία της Δύναμης σε όλες της τις μορφές(που ειδικά σήμερα μπερδεύει την γενναιότητα με την κτηνωδία και που αναγκαστικά καταλήγει στο τέλος σε αποθέωση κάθε δεσποτισμού και αυθαιρεσίας);Δεν είναι τάχα κ η “πολιτική” ενταγμένη στο γενικότερο υπερσύνολο του Ανθρωποσυστήματος (με τις κοσμοθεωρίες, νοοτροπίες και στάσεις ζωής μας) και δεν τροφοδοτείται από αυτό; Σαυτό το πεδίο έχει κάνει η Κοινωνική Μηχανική φοβερή δουλειά τους τελευταίους αιώνες κ αυτό ίσως εξηγεί γιατί κόμματα όπως το ΕΠΑΜ, που επαγγέλλονται τα Μέγιστα και τα Τίμια, έχουν τόσο λίγη απήχηση. Τελικά τα πάντα καταλήγουν στο ίδιο ερώτημα: Ποιο είναι το Όραμα μας για την ζωή; Ο μέγιστος στόχος μας είναι να γίνουμε καλοταϊσμένοι πίθηκοι; Τι να την κάνεις όμως την ζωή δίχως Όνειρο κ Έκσταση; Τι να την κάνεις την ελευθέρια όταν δεν είναι Ελευθερία (ελευθω+ερω=έρχομαι για την Αγάπη!). Πόσο άχαρη κι ανούσια γίνεται η ζωή δίχως όλα αυτά! Πόσα θα κερδίζαμε εάν βγαίναμε για λίγο από την εποχή μας (ίσως κι από τον εαυτό!) μας κ κατανοούσαμε τι εξωφρενικά πράγματα δεσμεύουν την μέσα ελευθερία και σε τι μιθριδατισμό έχουμε φθάσει! Τελικά, εμείς, που οραματιζόμαστε την Μεγάλη Απελευθέρωση, ετοιμάζουμε εαυτούς για την Νέα Κοινωνία, όπου η λατρεία της Δύναμης θα υποχωρήσει λίγο προς όφελος της Αλληλοκατανόησης και του Αλτρουισμού; Εάν όχι, τότε ακόμη και μετά την όποια “νίκη” μας, γρήγορα θα ξαναγυρίσουμε στο παρόν εμετικό Σύστημα!

Αυτές οι ,χαρούμενες μέρες των Χριστουγέννων ,που όλοι μας γυρίζουμε για λίγο στα παιδικά χρόνια της Αθωότητας, είναι ευκαιρία να αφεθούμε έστω ελάχιστα στην μαγεία της γιορτής. Τότε ίσως ξυπνήσουν μέσα μας αυτές οι Αισθήσεις κι αυτό θα σημάνει ατομική και ίσως συλλογική Ανάσταση! Τότε θα γιορτάσουμε Χριστούγεννα κι Ανάσταση την ιδιά μέρα!

      

           ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ! ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ!