Τρίτη 15 Μαΐου 2018

Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται…

 Του Δημήτρη Καζάκη


58 Παλαιστίνιοι δολοφονήθηκαν από Ισραηλινά όπλα και 1.113 τραυματίες από τους 35 χιλιάδες διαδηλωτές στο τείχος της Γάζας μόλις χθες Δευτέρα. Σημαντικός αριθμός παιδιών ηλικίας 14 έως 16. Μιας μέρας δουλειά για τους Ισραηλινούς και οι λίστες νεκρών και τραυματιών Παλαιστινίων δεν λένε να κλείσουν.
Ένα μεγάλο εύγε λοιπόν σ’ όλους αυτούς στη δεξιά και την αριστερά που επίμονα μας πλασάρουν το Ισραήλ ως αναγκαίο στρατηγικό εταίρο της Ελλάδας. Εύγε και σ’ όλους αυτούς που τους αποδέχονται ως σοβαρούς «αναλυτές» και τους αντιμετωπίζουν ως αποδεκτούς συνομιλητές και συνδαιτημόνες στα πολιτικά τους σουαρέ.
Τι σημασία έχει αν τα λόγια και τα γραπτά τους στάζουν αίμα; Πρώτη φορά είναι; Πότε νοιάστηκαν στη δεξιά, αλλά και την αριστερά για την ανθρώπινη ζωή; Πότε νοιάστηκαν ή επέδειξαν συνέπεια στην υπεράσπιση των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων του απλού ανθρώπου, ειδικά του καταπιεσμένου; Γιατί λοιπόν να μην αποδέχονται κι εκείνους που είτε εν αγνοία τους, είτε εν γνώσει τους, προπαγανδίζουν τη στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ;
Στο κάτω-κάτω της γραφής οι περισσότεροι από δαύτους δεν είναι σεσημασμένοι ακροδεξιοί και φασίστες, αλλά προοδευτικοί και αντίπαλοι των «μαύρων μετώπων». Γιατί λοιπόν να μην χαίρουν ειδικής πολιτικής ασυλίας και κάλυψης; Γιατί να μην νομιμοποιούνται να εκφέρουν γνώμη;
Όμως, τα πράγματα είναι κάτι παραπάνω από απλά. Όσοι και όποιοι υποστηρίζουν τη συμμαχία με το Ισραήλ σήμερα δεν διαφέρουν σε τίποτε από εκείνους που ήθελαν και προωθούσαν τη συνεργασία με τη ναζιστική Γερμανία του μεσοπολέμου. Δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Ούτε ιδεολογική, ούτε πολιτική.
Το Ισραήλ είναι το μοναδικό κρατικό μόρφωμα ναζιστικού τύπου που υφίσταται στα πλαίσια της διεθνούς κοινότητας, 73 ολόκληρα χρόνια μετά την ολοκληρωτική συντριβή του φασισμού και του ναζισμού από τους λαούς.
Είναι το μόνο κράτος που θεμελιώνει το δικαίωμά του να υφίσταται όχι σε υπαρκτές εθνικές καταβολές, αλλά σε θρησκευτικούς μύθους του 10ου αιώνα π.Χ. Ακόμη και η αναγωγή της Ιερουσαλήμ σε «ιστορική πρωτεύουσα» των Ισραηλιτών, που θεμελιώνεται σήμερα πάνω σε εκατοντάδες πτώματα Παλαιστινίων, στηρίζεται όχι τόσο στην αρχαιολογική σκαπάνη και την αληθινή ιστορία, αλλά στους βιβλικούς μύθους της Γένεσης και του βασιλείου του Δαυίδ.
Είναι το μόνο κράτος που διαθέτει επίσημη κρατική ιδεολογία, τον σιωνισμό. Ο σιωνισμός είναι μια καθαρόαιμη φυλετική ιδεολογία που αντιλαμβάνεται τους εβραίους, όχι ως θρησκευτική κοινότητα, αλλά με τον ίδιο τρόπο που τους αντιλαμβάνεται ο φυλετικός αντισημιτισμός του 19ου αιώνα. Ο ίδιος που γέννησε και αποτέλεσε το θεμέλιο λίθο όλων των μαζικών πογκρόμ εναντίον των εβραίων. Συμπεριλαμβανομένου και του ναζισμού.
Είναι το μόνο κράτος που διατηρεί εν ισχύ φυλετικούς νόμους διαχωρισμού (απαρτχάιντ) των τύποις πολιτών του. Με βάση αυτούς τους φυλετικούς νόμους δεν διαχωρίζεται μόνο ο φυλετικά εβραίος από τον μη εβραίο, αλλά και ο «καλός» εβραίος από τον «κακό» εβραίο. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αντιλαμβάνονταν οι ναζί τον «καλό» Γερμανό, από τον «κακό» Γερμανό.
Για το επίσημο Ισραήλ, οι Παλαιστίνιοι δεν υπάρχουν. Ή τουλάχιστον δεν υπάρχουν ως άνθρωποι με κατοχυρωμένα ανθρώπινα, κοινωνικά, πολιτικά και εθνικά δικαιώματα. Εξ ιδρύσεως του Ισραήλ αντιμετωπίζονται ως μέρος της χλωρίδας και πανίδας της περιοχής, που βρήκαν κατά την μετέγκαταστασή τους στη βιβλική Γη της Επαγγελίας οι πρώτοι σιωνιστές έποικοι.
Κι ως τέτοιοι αντιμετωπίστηκαν. Ως κατώτερες μορφές ζωής, όπως οι ιθαγενείς της Αφρικής και της Ασίας τους οποίους οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες έκριναν ανίκανους να διαθέτουν δική τους εθνική εστία κι αυτοδιάθεση. Με αποτέλεσμα να κηρύξουν τις χώρες τους ως terra nulius κι έτσι να δικαιολογήσουν την αρπαγή και την κατάκτησή τους.
Το ίδιο έκαναν και οι σιωνιστές στη γη της Παλαιστίνης. Την έχουν ανακηρύξει σε terra nulius, όπου κατοικούσαν πρωτόγονοι ιθαγενείς, υπάνρθωποι, Untermenschen, όπως έλεγαν και οι ναζί. Κι έτσι με τις πλάτες των αποικιοκρατών, πρώτα των Βρετανών και των Γάλλων και μετά το 2ο Παγκόσμιο πόλεμο των ΗΠΑ, διακήρυξαν το «ιστορικό δικαίωμα» στη Παλαιστίνη του περιούσιου λαού της Βίβλου!
Κι από τη στιγμή που ο ΟΗΕ έκανε το μέγα έγκλημα να αποδεχθεί – έστω και μερικά – το δικαίωμα των σιωνιστών στα εδάφη της Παλαιστίνης, ο γνωστός σφαγέας και σιωνιστής ναζί ιδρυτής του σύγχρονου Ισραήλ, Ben Gurion, δήλωνε παραφράζοντας απόσπασμα της Γένεσης: «Και ιδού εγένετο πόλεμος και κατά τη διάρκεια του πολέμου, τα σύνορα θα αλλάζουν!» (Cheryl A. Rubenberg, Israel and the American National Interest: A Critical Examination, Chicago: University of Illinois, σ. 29.)
Η ίδια η ύπαρξη του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ προϋποθέτει έναν πόλεμο στο διηνεκές με σκοπό την διαρκή αναθεώρηση των συνόρων στην ευρύτερη περιοχή της Εγγύς Ανατολής και της Ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου.
Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Διότι καθώς έγραφε ο Nahum Goldmann, πρώην πρόεδρος του Παγκόσμιου Εβραϊκού Κογκρέσου, «η σιωνιστική απαίτηση για ένα εβραϊκό κράτος ήταν σε πλήρη αντίθεση με όλες τις αρχές της σύγχρονης ιστορίας και του διεθνούς δικαίου. Αν η απαίτηση αυτή χρησιμεύσει ως προηγούμενο, οι Ινδιάνοι της Βόρειας Αμερικής θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τις ΗΠΑ, καθώς και οι απόγονοι των άλλων Αμερικανών ιθαγενών το Μεξικό, το Περού και ούτω καθεξής. Όλα αυτά δίνουν μια μοναδική ποιότητα στην σιωνιστική ιδέα και την καθιστούν ένα από τα σπουδαία ουτοπικά προγράμματα της σύγχρονης εποχής.» (Foreign Affairs, Vol. 54, No. 1 (Oct., 1975), σ. 113-114)
Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Οι σιωνιστές εγκαταστάθηκαν στην Παλαιστίνη και δημιούργησαν το δικό τους φυλετικό ναζιστικό κράτος αντιμετωπίζοντας τους ντόπιους πληθυσμούς, όπως οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες αντιμετώπισαν τους γηγενείς κατοίκους της Αμερικανικής Ηπείρου. Με όρους αληθινής γενοκτονίας.
Πρόκειται για μια γενοκτονία που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το Ισραήλ έχει δημιουργήσει το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης και μαζικής εξόντωσης στον πλανήτη για σχεδόν 2 εκατομμύρια Παλαιστινίους. Τη λωρίδα της Γάζας. Νερό με το σταγονόμετρο και μόνο όποτε θέλει το Ισραήλ. Το ίδιο και οι υποδομές νοσηλείας και υγείας.
Για το επίσημο Ισραήλ οι Παλαιστήνιοι είναι – οιονεί έστω – «τρομοκράτες». Ένας χαρακτηρισμός που έχει πάρει συλλογικό φυλετικό χαρακτήρα στην επίσημη διάλεκτο του Ισραηλινού κράτους. Ταυτίζεται απολύτως με τον όρο «τρομοκράτης» όπως τον χρησιμοποιούσαν οι ναζί κατακτητές προκειμένου να δικαιολογήσουν απάνθρωπες μεθόδους μαζικής εξόντωσης, αντίποινα εναντίον αμάχων και κάθε λογής βασανιστήρια.
Το Ισραήλ είναι το μόνο κράτος που επίσημα δεν αναγνωρίζει κανένα δίκαιο του πολέμου και της ειρήνης. Έχει παραβιάσει και συνεχίζει να παραβιάζει κάθε διάταξη του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου. Ενώ δεν αναγνωρίζει ούτε καν τη Συνθήκη της Γενεύης του 1949 για την μεταχείριση αιχμαλώτων και πληθυσμών υπό τη δική του στρατιωτική κατοχή.
Το Ισραήλ τέλος είναι το μόνο κράτος σ’ ολόκληρο τον πλανήτη που αναγνωρίζει επίσημα στον εαυτό του το δικαίωμα στον προληπτικό πόλεμο – όπως έκαναν και οι ναζί στο μεσοπόλεμο. Ενώ ταυτόχρονα αναγνωρίζει ότι κάθε μέσο, όπως οι δολοφονίες, τα μαζικά αντίποινα, αλλά και τα βασανιστήρια είναι νόμιμα στον δικό του πόλεμο εναντίον της «τρομοκρατίας».
Και σ’ αυτό το ναζιστικό τερατούργημα του σιωνισμού, που ο κ. Κοτζιάς έχει χαρακτηρίσει ως «θύλακα δημοκρατίας» στη Μέση Ανατολή, έχει παραδοθεί η Ελλάδα και η Κύπρος. Στο όνομα μιας κάποιας γεωπολιτικής ανάλυσης αντάξιας των χειρότερων παραδόσεων του φασισμού και του ναζισμού.
Έχουμε ως χώρα το θλιβερό προνόμιο να είμαστε το μοναδικό κράτος στην υφήλιο – μετά φυσικά τις ΗΠΑ – που έχει συνυπογράψει SOFA για την μόνιμη εγκατάσταση στρατιωτικών δυνάμεων του Ισραήλ στον εθνικό χώρο της Ελλάδας. Η Κύπρος είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που έχει εκχωρήσει και μάλιστα υπό καθεστώς διεθνούς διαιτησίας, κυριαρχικά της δικαιώματα στο Ισραήλ. Στο όνομα φυσικά της «αξιοποίησης» των οικοπέδων της κυπριακής ΑΟΖ.
Τι δουλειά μπορεί να έχει μια δημοκρατική Ελλάδα και Κύπρος με το σιωνιστικό Ισραήλ; Ότι δουλειά θα μπορούσε να είχε με τη φασιστική Ιταλία και τη ναζιστική Γερμανία του μεσοπολέμου. Είναι ακριβώς το ίδιο. Δεν υπάρχει καμιά διαφορά.
Κι όποιος αδιαφορεί ή βρίσκει δικαιολογίες για να τα βρούμε το Ισραήλ, τότε δεν διαφέρει σε τίποτε από τους ψυχωσικούς ναζί που διαφεντεύουν το σιωνιστικό κράτος. Και πρέπει επειγόντως να ξεμπερδεύουμε πολιτικά και ηθικά μαζί τους.
Μια δημοκρατική Ελλάδα, που σέβεται τη θέση στο παγκόσμιο γίγνεσθαι των λαών, που διεκδικεί τα δικαιώματά της και το σεβασμό του διεθνούς δικαίου, δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με το σημερινό Ισραήλ. Θα πρέπει:
(α) Να καταγγελθούν όλες οι συμφωνίες στρατιωτικής και μη συνεργασίας με το Ισραήλ και να δοθούν στη δημοσιότητα.
(β) Να αποσύρει η Ελλάδα τους πρέσβεις της από το Ισραήλ, αλλά και τη διπλωματική αναγνώριση αυτού του κράτους στα πλαίσια του ΟΗΕ.
(γ) Να κλείσει διαπαντός την Ισραηλινή πρεσβεία στην Αθήνα και όλες τις διπλωματικές αποστολές του Ισραήλ στη χώρα.
(δ) Να διεξάγει επίσημη δικαστική έρευνα για τη διαπλοκή του Ισραήλ με κάθε λογής ιδρύματα, οργανώσεις και επιχειρήσεις στο έδαφος της Ελλάδας.
(ε) Να κηρυχθεί δια νόμου παράνομη η προπαγάνδα υπέρ του σιωνισμού, όπως και του ναζισμού ως εκδοχές του χειρότερου ρατσισμού, της ρατσιστικής βίας και γενοκτονίας.
Και μέχρι να φτάσουμε να δούμε να ανατέλλει η δημοκρατία στην κατεχόμενη πατρίδα μας, ας πράξουμε το αυτονόητο. Ας ξεφορτωθούμε δια παντός από τις πολιτικές μας συναντήσεις όλους εκείνους τους άτυπους πράκτορες του σιωνισμού, που προπαγάνδιζαν όλο το προηγούμενο διάστημα τη συμμαχία με το Ισραήλ. Πώς είναι δυνατόν να καταγγέλλουμε το ναζισμό και το φασισμό, αλλά να ανεχόμαστε τους πράκτορες του σιωνισμού στις γραμμές μας;

Τρίτη 8 Μαΐου 2018

« «εγώ είμαι ο Χριστός»!…το αθάνατο νερό



 Του Παπά Ηλία Υφαντή
Η συνάντηση του Χριστού με τη Σαμαρείτιδα στο πηγάδι του Ιακώβ δεν φαίνεται καθόλου τυχαία. Φαίνεται σάμπως ο Χριστός να ενήργησε στην περίπτωση αυτή σαν τους κυνηγούς, που περιμένουν στις πηγές τα θηράματά τους. Μπορεί ακόμη, επενεργώντας με τη θεϊκή του δύναμη στα βάθη της καρδιάς της, να την προσκάλεσε, για να της αποκαλύψει κάποιες απ’ τις μεγάλες αλήθειες. Αλλά και, για να φανερώσει για πρώτη φορά, στην αμαρτωλή αυτή γυναίκα την θεϊκή του ταυτότητα.
Βέβαια η προσέγγιση δεν φαίνεται εύκολη. Γιατί η Σαμαρείτιδα, προφασιζόμενη αδιαφορία για έναν Ιουδαίο, κρατάει αποστάσεις. Γι’ αυτό και ο Χριστός καταφεύγει στη σωκρατική μαιευτική. Της ζητάει νερό. Για να του απαντήσει εκείνη πως ήταν περίεργο, που αυτός Ιουδαίος ζητούσε νερό από μια Σαμαρείτιδα. Και να της πει πως, αν γνώριζε ποιος είναι αυτός που της ζητούσε τη χάρη και πόσες χάρες θα της αντιπροσφέρει ο Θεός, όχι μόνο θα του έδινε νερό, αλλά και θα του ζητούσε να της προσφέρει τρεχούμενο νερό. Για να τον ρωτήσει παραξενεμένη και με κάποια δόση ειρωνείας: «Πού θα βρεις το τρεχούμενο νερό, αφού ούτε πηγαδίσιο δεν έχεις; Μια και το πηγάδι είναι βαθύ και δεν διαθέτεις άντλημα»!. Άλλωστε, κατά τη γνώμη της, δεν μπορούσε να ήταν ανώτερος απ’ τον φημισμένο πατριάρχη Ιακώβ, που έφκιασε το πηγάδι. Για να της δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερη απορία, λέγοντάς της πως: «Όποιος πίνει απ’ το νερό του Ιακώβ, ξαναδιψάει, αλλά όποιος πιει απ’ το νερό, που εγώ θα του δώσω, όχι μόνο δεν ξαναδιψάει, αλλά το νερό που θα πιεί, γίνεται μέσα του πηγή, που αναβλύζει νερό για την αιώνια ζωή»! Και η γυναίκα πολύ περισσότερο παραξενεμένη και ίσως με μεγαλύτερη δόση ειρωνείας λέει στο Χριστό: «Δώσε μου, λοιπόν, αυτό το τρεχούμενο νερό να μην έρχομαι κάθε τόσο να το κουβαλάω από δω»!
Οπότε ο Χριστός, επιμένοντας στη σωκρατική του ειρωνεία, δίνει στη γυναίκα να καταλάβει ότι δεν διαθέτει το κατάλληλο «δοχείο» προκειμένου ν’ αντλήσει το αθάνατο αυτό νερό: «Πήγαινε, της είπε, φώναξε τον άντρα σου»! Υποχρεώνοντάς την σε μία «εκ βαθέων» εξομολόγηση, προκειμένου να γίνει καθαρό δοχείο, για να δεχτεί τη θεία χάρη: -«Δεν έχω άντρα», του αποκρίθηκε νιώθοντας παγιδευμένη – «Αλήθεια, της είπε, λες ότι δεν έχεις άντρα. Γιατί, μέχρι τώρα είχες πέντε. Κι αυτός με τον οποίο τώρα συζείς δεν είναι νόμιμος άντρας σου»! Εκείνη πια συνειδητοποιεί ότι έχει απέναντί της, όχι απλά έναν αινιγματικό αλλά έναν μυστηριώδη άνθρωπο και του λέει: «Κύριε μου φαίνεται ότι είσαι προφήτης. Και θα ήθελα να μου λύσεις μια απορία: Γιατί οι δικοί μας πρόγονοι λάτρευαν το Θεό σ’ αυτό εδώ το βουνό, ενώ εσείς οι Ιουδαίοι λέτε ότι πρέπει να λατρεύεται στα Ιεροσόλυμα»; -«Ο Θεός, της αποκρίθηκε ο Χριστός, δεν είναι ούτε εδώ ούτε εκεί. Είναι παντού. Είναι σαν τη δροσερή αύρα, που φυσάει, όπου θέλει. Βρίσκεται έξω και πέρα απ’ τις ανθρώπινες προκαταλήψεις. Είναι το απέραντο θαύμα, που μας μιλάει με μύριες γλώσσες. Αλλά κυρίως με τη γλώσσα της αλήθειας και της ελευθερίας. Κι εκείνο, που ζητάει από μας είναι να του μιλάμε στην ίδια αυτή γλώσσα».
«Έχω ακούσει, του είπε τότε εκείνη, πώς έρχεται ο Μεσσίας, που τον λένε Χριστό. Εκείνος θα μας μιλήσει για όλα». -«Εγώ είμαι, της αποκρίθηκε ο Χριστός, που τώρα μιλάω μαζί σου»! Η γυναίκα έμεινε κεραυνόπληκτη αλλά και απέραντα ευτυχισμένη. Κι ένιωσε την ανάγκη να κάμει κοινωνούς της μεγάλης αυτής χάρης, και τους συντοπίτες της. Με αποτέλεσμα ν’ αφήσει στο πηγάδι τη στάμνα της και να σπεύσει να τους ειδοποιήσει: «Λάτε τους είπε να ιδείτε έναν άνθρωπο, ο οποίος μου αποκάλυψε όλη μου τη ζωή».
Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι οι Εβραίοι είχαν τις γυναίκες σε μεγάλη υποτίμηση. Νοοτροπία απ’ την οποία δεν ήταν απαλλαγμένοι ούτε βέβαια και οι μαθητές του Χριστού. Οι οποίοι με έκπληξη θα τον είδαν, επιστρέφοντας, να συζητάει με μια γυναίκα. Και πολύ περισσότερο βέβαια θα εκπλήσσονταν, αν γνώριζαν το βίο και την πολιτεία της. Αλλά ο Χριστός ήρθε στον κόσμο ακριβώς, για να γκρεμίσει τα τείχη των οποιωνδήποτε προκαταλήψεων μέσα στις οποίες χιλιάδες χρόνια ήταν εγκλωβισμένοι οι άνθρωποι. Γιατί αυτό που τον ενδιαφέρει δεν είναι το ποιος είναι εκ πρώτης όψεως ο καθένας, αλλά αν στα κτάβαθά του κρύβει «γη αγαθή».
Η Σαμαρείτιδα, σύμφωνα με την παράδοση, όχι μόνο στον τόπο της, αλλά και σε πολλούς άλλους τόπους έτρεξε, προκειμένου να φέρει το «αθάνατο νερό», που της πρόσφερε ο Χριστός εκεί στο πηγάδι του Ιακώβ. Και δεν δείλιασε ακόμη ούτε και μπροστά στο θάνατο. Γιατί όποιος πίνει το «αθάνατο νερό» της θείας χάρης δεν φοβάται ούτε ακόμη και το θάνατο! Που σημαίνει για μας τους άτολμους και περιδεείς που αντιμετωπίζουμε με άγχος και αγωνία τη ζωή μας ότι αυτό που μας φταίει δεν είναι τα πολυποίκιλα προβλήματα, που μας κατακλύζουν, αλλά το ότι δεν έχουμε γευτεί το αθάνατο νερό της θείας χάρης.
Γιατί διαφορετικά δεν θα ήμασταν σαν τα στεκούμενα νερά, αφού, όχι μόνο δεν ξεδιψάμε τους συνανθρώπους μας, αλλά συχνά μεταβαλλόμαστε ακόμη και σε εστίες μόλυνσης. Θα γινόμασταν πηγή ζωής, που αδιάκοπα αναβλύζει και ποτίζει όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, εκ των οποίων πολλοί μπορεί στα κατάβαθα της ύπαρξής τους να κρύβουν «γη αγαθή»…