Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016

Δημήτρης Καζάκης «Στόχος τους η διάλυση ΟΛΩΝ των κυρίαρχων κρατών & η επιβολή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣ»



Ο Γενικός Γραμματέας του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (Ε.ΠΑ.Μ.) Δημήτρης Καζάκης στον Σπορ News 90.1 FM της Λάρισας και στην εκπομπή του Πέτρου Ιωάννου «Ακροβάτες του Ονείρου»,‎ την Τρίτη 27 Δεκεμβρίου ‎2016.

Ε.ΠΑ.Μ. επίσημο site - https://www.epamhellas.gr/
Ε.ΠΑ.Μ. facebook - https://www.facebook.com/epamkentriko
Ε.ΠΑ.Μ. youtube - https://www.youtube.com/user/EPAMvideo/
Ε.ΠΑ.Μ. twitter - https://twitter.com/epamhellas
Δ.ΚΑΖΑΚΗΣ blog - https://dimitriskazakis.blogspot.com/
Δ.ΚΥΠΡΙΩΤΗΣ blog - https://dimtris-kypriotis.blogspot.gr/
ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ - https://www.seisaxthia-epam.blogspot.gr/
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΞΟΔΟΣ - https://teleytaiaexodos.blogspot.gr/
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΑΝΑΠΟΔΑ» - https://www.anapoda.news/
E-ROI site - https://e-roi.gr/
Πηγή Τελευταία Έξοδος

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2016

ΛΑΟΣ ΕΝΩΜΕΝΟΣ ΠΟΤΕ ΝΙΚΗΜΕΝΟΣ! Το Χαλέπι ελευθερώθηκε και τα Χριστούγεννα γιορτάστηκαν ξανά! (βίντεο)




Αυτά τα Χριστούγεννα ήρθαν με το πιο αισιόδοξο μήνυμα. Ότι όλα είναι δυνατά όταν ένας λαός  είναι ενωμένος σαν μια γροθιά. Ενάντια στο ΝΑΤΟ και τον μισό κόσμο. Πάλεψε εναντίον τους και τους νίκησε!
Το Χαλέπι ήταν μια ειρηνική πόλη. Η αρχαιότερη πόλη στον κόσμο και η καρδιά της Συριακής βιομηχανίας. Μέχρι που την κατέλαβε η Αλ Κάιντα. Η παλιά πόλη κάηκε, η βιομηχανία λαφυραγωγήθηκε. Αποκεφαλισμοί παιδιών έγιναν. Η Αλ Κάιντα πολιόρκησε την πόλη και ο λαός πείνασε. Αλλά ο λαός πολέμησε τους τρομοκράτες που ήρθαν από όλον τον κόσμο, βοηθούμενοι από τη Δύση. Πολέμησε ενάντια σε όλες τις προβλέψεις, με τη βοήθεια φίλων, και το παιχνίδι γύρισε!
Το Χαλέπι ελευθερώθηκε και τα Χριστούγεννα γιορτάστηκαν ξανά! Οι οικογένειες ξανάσμιξαν! Οι πολίτες σώθηκαν!
Αδέλφια, ποτέ να μην το βάζουμε κάτω! Αυτός είναι ο τρόμος τους. Μην τους αφήσουμε να μας πάρουν την Πατρίδα!  Όταν είμαστε ενωμένοι κι αγαπημένοι, τότε είμαστε ανίκητοι!
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!



Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2016

Στο ελεύθερο από τζιχαντιστές Χαλέπι γιορτάζουν τα Χριστούγεννα (βίντεο, φωτο)


Πλήθος κατοίκων της συνοικίας Αζαζίγια στο Χαλέπι αποφάσισε να γιορτάσει τα Χριστούγεννα δημόσια μετά από πέντε χρόνια πολέμου στην πόλη με τους τζιχαντιστές.
Δίχως τον φόβο να δεχθούν επίθεση από τους «μετριοπαθείς» τρομοκράτες της Αλ Κάιντα και τις εγκληματικές ισλαμιστικές συμμορίες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA), οι κάτοικοι της Αζαζίγια στόλισαν ένα μεγάλο χριστουγεννιάτικο δέντρο σε κεντρική πλατεία, μπάντα από αγιοβασίληδες έπαιζε μουσική, ενώ με όσα εορταστικά φώτα και επιγραφές γλίτωσαν από τον πόλεμο στολίστηκαν και οι κεντρικοί δρόμοι.
Οι εικόνες της χριστουγεννιάτικης γιορτής, που στην πραγματικότητα εξελίχθηκε σε μια διαδήλωση κατά του φόβου και της ισλαμιστικής τρομοκρατίας, ξαφνιάζουν εάν αναλογιστούμε ότι μέχρι πριν μερικές ημέρες το Χαλέπι ήταν εμπόλεμη ζώνη μεταξύ κυβερνητικών και τζιχαντιστών.
Οι χριστιανοί κάτοικοι του Χαλεπιού αλλά και οι κοσμικοί μουσουλμάνοι συμπατριώτες τους προσπαθούν να ξαναβρούν την κανονικότητα στις ζωές τους μετά από την πεντάχρονη κατοχή της μισής πόλης τους από παρανοϊκούς φονιάδες που υποστήριζαν η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και δυστυχώς και κάποιες χώρες της Δύσης.Τμήμα ειδήσεων tribune.gr

ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΜΟΛΟΙ...


Του πατήρ Ηλία Υφαντή 
Τα παλιότερα χρόνια μεταξύ των ανθρώπων,
που είχαν ισχυρό φιλικό δεσμό μεταξύ τους, ήταν συνηθισμένο το έθιμο των αδελφοποιτών.
Σύμφωνα με το οποίο προκαλούσαν στα χέρια τους κάποια αμυχή σε τρόπον ώστε να αναμίξουν το αίμα τους. Και αυτό σήμαινε ότι του λοιπού θα ήταν κάτι περισσότερο από αδέλφια, αναλαμβάνοντας αμοιβαία ευθύνη ο ένας έναντι του άλλου, προκειμένου να είναι αλληλέγγυοι σε κάθε περίσταση.

Αυτό σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό ισχύει και σχετικά με το μυστήριο της θείας κοινωνίας. Γιατί η θεία κοινωνία είναι ακριβώς το αίμα του Χριστού, που Εκείνος προσφέρει από αγάπη για τους ανθρώπους. Που σημαίνει ότι, κοινωνώντας, αναλαμβάνουμε την ευθύνη να είμαστε κι εμείς πρόθυμοι, ακολουθώντας το παράδειγμα του Χριστού, όταν οι περιστάσεις το απαιτήσουν, να σταθούμε αλληλέγγυοι προς τους συνανθρώπους μας.
Ο τρόπος όμως, με τον οποίο συμμετέχουμε συχνά στη θεία κοινωνία, αλληλοσπρωχνόμενοι ή ακόμη και διαπληκτιζόμενοι, δείχνει ότι πολύ απέχουμε από του να συναισθανόμαστε τι ακριβώς γίνεται εκείνη την ώρα. Αλλά η αναισθησία μας απέναντι στο πνεύμα της θείας κοινωνίας αποκαλύπτεται κυρίως μέσα στα πλαίσια της κοινωνικής μας ζωής.
Αφού ζούμε και πολιτευόμαστε, κατά κανόνα, τελείως αντίθετα απ’ το παράδειγμα του Χριστού. Δεδομένου ότι,όχι μόνο δεν μένουμε πιστοί στο πνεύμα της θυσίας του Χριστού, αλλά και δεν διστάζουμε να θυσιάζουμε με πολλούς και διαφόρους τρόπους τους συνανθρώπους μας. Σε ατομικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο. Βέβαια κάποιοι από μας διατεινόμαστε ότι αυτό, που κάνουμε είναι νόμιμο, δεδομένου ότι η κοινωνική μας πραγματικότητα είναι δομημένη πάνω στον καμβά της νομιμότητας.
Αλλά, δυστυχώς, η νομιμότητα, στη συντριπτική της πλειονότητα, αν και φοράει την τρίβωνα της δικαιοσύνης, είναι σαρξ εκ της σαρκός της αδικίας. Και σε εθνικό αλλά και διεθνές επίπεδο. Έτσι ώστε το ν’ αντιμετωπίζονται οι ανίσχυροι από τους ισχυρούς σαν δούλοι ή σαν πράγματα. Γεγονός που θεωρείται, όχι απλά δίκαιο, αλλά οπωσδήποτε και χριστιανικό.
Με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν ακόμη και κόμματα, που, ενώ πολιτεύονται ληστρικά και τυραννικά, να φιγουράρουν ως «χριστιανικά» (χριστιανοδημοκρατικά κλπ). Που ασφαλώς και υποστηρίζουν στη συντριπτική τους πλειονότητα, πάντα στο όνομα του «χριστιανισμού» και οι, λεγόμενοι, χριστιανοί. Οι οποίοι, ενώ κοινωνούν το αίμα του Χριστού στις εκκλησιές, πίνουν, χωρίς ηθικές αναστολές, το αίμα των συνανθρώπων τους στον κοινωνικό στίβο.
Αλλά ποιες είναι οι ρίζες αυτής της αλλοπρόσαλλης πραγματικότητας; Γιατί βέβαια το πνεύμα της θυσίας του Χριστού δεν αποσκοπεί μόνο στο να μας χαρίσει την αιώνια ζωή, αλλά και την επίγεια. Μάλιστα μέσα απ’ το Ευαγγέλιο γίνεται καταφανές ότι, προκειμένου να είναι συνεπής ο καθένας μας με προς τα κριτήρια της αιώνιας ζωής, είναι ανάγκη περάσει επιτυχώς τις εξετάσεις της επίγειας.
Πράγμα που αποδεικνύεται απ’ τη γενικότερη διδασκαλία του Ευαγγελίου, αλλά ιδιαίτερα απ’ την περικοπή της Μέλλουσας Κρίσης (Ματθαίου: ΚΕ: 31-46). Όπου ο Χριστός παίρνει προσωπικά το πρόβλημα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Επισημαίνοντας ότι η οποιαδήποτε αδικία σε βάρος των συνανθρώπων μας και ιδιαίτερα των ανθρώπων της ανάγκης, των «ελάχιστων αδελφών» Του, αφορά προσωπικά τον ίδιο.
Όπως και στην παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου (Λουκά: ΙΣΤ: 19-31)δείχνει ότι το χάσμα στην άλλη ζωή ανάμεσα στην Κόλαση και τον Παράδεισο δεν το δημιουργεί ο Θεός αλλά οι άνθρωποι. Οι οποίοι, ενώ οφείλουμε να γεφυρώσουμε το χάσμα, που μας χωρίζει απ’ τους δεινοπαθούντες συνανθρώπους μας, όχι μόνο δεν το πράττουμε, αλλά και προσπαθούμε να το διευρύνουμε όσο γίνεται περισσότερο.
Πράγμα που συνέβαινε και στην εποχή του Χριστού. Γιατί βέβαια οι αρχιερείς, οι γραμματείς και οι φαρισαίοι δεν τον σταύρωσαν, επειδή πολυσκοτίστηκαν που έλεγε πως είναι γιος του Θεού, αλλά κυρίως τους έτσουξε, που έθιγε τα άδικα συμφέροντά τους. Και το ίδιο έγινε και στη συνέχεια με τους απόστολους αλλά και με τους χριστιανούς των τριών πρώτων αιώνων. Τους οποίους το κοινωνικό και θρησκευτικό κατεστημένο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας αντιμετώπισε με τα γνωστά μαρτύρια, στα οποία το επαναστατικό χριστιανικό πνεύμα απάντησε με περισσή γενναιότητα και αυτοθυσία.
Δυστυχώς όμως στο αληθινό πνεύμα του χριστιανισμού επήλθε μεγάλη στρέβλωση απ’ τη στιγμή, όπως φαίνεται που ο χριστιανισμός από διωκόμενη έγινε «επικρατούσα» θρησκεία. Οπότε ανάμεσα στα κοσμικά και τα θρησκευτικά αφεντικά εφαρμόστηκε η αρχή της «διάκρισης των εξουσιών». Σύμφωνα με την οποία καθόρισαν να πάρουν οι θρησκευτικοί άρχοντες κάποια προνόμια και να τελούν ανεμπόδιστα τα τελετουργικά τους καθήκοντα. Ενώ από στο κοινωνικό επίπεδο άφησαν ελεύθερο το πεδίο στους κοσμικούς παράγοντες, άρχοντες και αρχομένους. Έτσι ώστε οι κλέφτες, οι ληστές και οι λύκοι να αρπάζουν, να «θύουν και απολύουν» ( Ιωάννης: Ι: 1-16) τα πρόβατα.
Ασφαλώς πάμπολλοι χριστιανοί ήρθαν σε σύγκρουση μ’ αυτή την αθλιότητα. Και πρώτοι βέβαια απ’ όλους οι Πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι και διώχτηκαν ποικιλοτρόπως απ’ το κοσμικό και θρησκευτικό κατεστημένο, ενώ η διδασκαλία τους αγνοήθηκε. Με πενιχρό απομεινάρι τη γιορτή των Τριών Ιεραρχών, κατά την οποία γίνεται υποτονική μνεία της διδασκαλίας τους και του παραδείγματός τους. Και η οποία διαβλήθηκε και πολεμήθηκε ποικιλοτρόπως στις μέρες μας απ’ τους σύγχρονους φωταδιστές.
Και δυστυχώς η πραγματικότητα αυτή διαιωνίζεται. Μέχρις ότου οι δεσποτάδες καταλάβουν ότι δεν μπορούν να επευλογούν το πνεύμα λιποταξίας από το Ευαγγέλιο και της αυτομολίας στο στρατόπεδο του εχθρού. Αλλά πώς να συμβεί αυτό, αφού αυτοί είναι οι πρώτοι διδάξαντες και οι κυριότεροι στυλοβάτες αυτής της πραγματικότητας!...

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016

Δημήτρης Καζάκης, η Ευρωπαϊκή Ένωση προβάλλει και επιδοτεί την Πανθρησκεία (Βίντεο)

Ο Γενικός Γραμματέας του ΕΠΑΜ Δημήτρης Καζάκης, εξηγεί μέσα από την ομιλία του στον Κορυδαλλό στις 20 Νοεμβρίου του 2016, ότι πρέπει να αποδεχτούμε κι ότι δεν πρέπει να μιλάμε καθόλου για το σύμβολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τα δώδεκα άστρα και γιατί έχει δώδεκα άστρα όταν οι χώρες είναι είκοσι οκτώ. Αναφέρει ότι έχουν πάρει ένα βασικό σύμβολο του καθολικισμού και το έχουν βάλει στη σημαία της ΕΕ. Το οποίο σύμβολο προέρχεται από το απόσπασμα της αποκάλυψης του Ιωάννη, που αναφέρεται στη μητέρα που εμφανίζεται με τα δώδεκα άστρα σαν στεφάνι, με τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. Αναρωτιέται δε, γιατί πρέπει να μας εκφράζει ένα από τα βασικά σύμβολα του καθολικισμού.

 Ο Γ.Γ. ενημερώνει το κοινό ότι το 1997, όταν μάζεψαν τους εκπροσώπους του καθολικισμού, του προτεσταντισμού και του Ισλάμ στη Ρώμη, είπαν τότε οι καθολικοί επίσκοποι ότι είναι σε θέση να απορρίψουν και να αποβάλλουν τον εθνικισμό από τη θρησκεία. Γιατί ο καθολικισμός δεν ήταν ποτέ εθνική θρησκεία, δηλαδή δεν συνδέθηκε με τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες κάποιων εθνών. Ήταν ένας οικουμενισμός, που φορέθηκε και κρατήθηκε πάνω στους λαούς, παρά και ενάντια στη θέλησή τους, από την εποχή των μεγάλων αγώνων των χωρικών τον 16ο αιώνα. Αυτόν τον οικουμενισμό θέλουν να μας φορέσουν. 

Και το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι σημερινοί νεοσύστατοι ευρωλάγνοι, που τους στεναχωρεί πάρα πολύ που τα παιδιά κάνουν τον σταυρό τους κι ότι έχουμε θρησκευτικά, σ’ αυτό δηλώνει ο Γ.Γ. ότι με υποκριτές, θρασύδειλους και δωσίλογους δεν μπορούμε να τα συζητήσουμε αυτά. Για το αν θα έχουμε θρησκευτικά ή όχι στα σχολεία, ή αν θα κάνουμε τον σταυρό μας ή όχι, ή αν θα κάνουμε την πρωινή προσευχή. Γιατί την ίδια ώρα που αυτή την στιγμή λένε αυτά τα πράγματα, πλασάρουν την πανθρησκεία που προβάλλει και επιδοτεί η Ευρωπαϊκή ένωση, που είναι ένα μείγμα καθολικισμού, προτεσταντισμού και ισλαμισμού στο ένα, στο οικουμενικό του στοιχείο, στο να αποσπαστούν από τις εθνικές προσδοκίες και αγώνες των λαών. Αυτό είναι το μεγάλο τους θέμα. Και όταν εσένα σε αποσπάει από τη γη σου και την διεκδίκησή της, τι μένει; Ο Μεσαίωνας. Ο προσδιορισμός με βάση το αίμα και με βάση τη θρησκεία. Ξαναγυρίζουμε πίσω σε λογικές φυλετισμού. Για αυτό και βλέπουμε αυτά τα τραγικά πράγματα που βλέπουμε σήμερα γύρω μας. 

 Ο Γ.Γ. προτείνει στο κοινό να ψάξουν στην επίσημη σελίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για ποιο λόγο έχουν τα 12 άστρα σε μπλε φόντο και θα δουν πως αυτός ο αριθμός είναι σημαντικός αριθμός γιατί ήταν 12 οι Απόστολοι, 12 οι φυλές του Ισραήλ, 12 ο ζωδιακός κύκλος, 12 κάτι παγανιστικές αναφορές κλπ. Και μετά να ψάξουν στην εγκυκλοπαίδεια του ελευθεροτεκτονισμού του1884, να βρουν στον αριθμό 12 και να δουν πως ακριβώς αυτό το απόσπασμα του ελευθεροτεκτονισμού, το έχουν βάλει σαν επίσημη αιτιολόγηση του δώδεκα στην σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 Ο Γ.Γ. αναρωτιέται γιατί θα πρέπει να δεχτούμε ένα σύμβολο το οποίο είναι μαγικό, μυστικιστικό, πέρα από το θρησκευτικό; Τονίζει πως ο σκοταδισμός αποτυπώνεται στο σύμβολο αυτής της σημαίας. Αυτήν την Ευρωπαϊκή Ένωση μας έχουν φορέσει, με όλο τον μυστικισμό και με όλο τον σκοταδισμό που αυτή εμπεριέχει. 
 ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2016

Μητροπολίτης Λεμεσοῦ Ἀθανάσιος: "Οἱ θρῆσκοι ἄνθρωποι εἶναι τὸ πιὸ ἐπικίνδυνο εἶδος μέσα στὴν ἐκκλησία"


Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία "Ἡ θεραπεία ἀπὸ τὴν ἀρρώστια τοῦ Φαρισαϊσμοῦ"
Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι νὰ ξέρετε, αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι,  οἱ θρῆσκοι ἄνθρωποι εἶναι τὸ πιὸ ἐπικίνδυνο εἶδος μέσα στὴν ἐκκλησία. Αὐτοὶ οἱ θρῆσκοι ἄνθρωποι εἶναι ἐπικίνδυνοι. Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φυλάει ἀπ'αὐτούς. Ἔλεγε ἕνας ἁγιορείτης ὅταν ἔκαμνα μία φορὰ λειτουργία καὶ λέγαμε «Κύριε σῶσον τοὺς εὐσεβεῖς» λέει ἀστειευόμενος «Κύριε σωσον ἠμᾶς ἀπὸ τοὺς εὐσεβεῖς» δηλαδὴ ὁ Θεὸς νὰ σὲ φυλάει ἀπὸ τοὺς θρήσκους ἀνθρώπους, διότι θρῆσκος ἄνθρωπος σημαίνει μία προσωπικότης διεστραμμένη ἡ ὁποία οὐδέποτε εἶχε προσωπικὴ σχέση μὲ τὸν Θεό. Ἁπλῶς μόνον κάμνει τὰ καθήκοντα τῆς ἀπέναντί Του, ἀλλὰ καμιὰ σοβαρὴ σχέση δὲν εἶχε γιὰ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς δὲν λέει αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο τίποτε. Καὶ σᾶς ὁμολογῶ καὶ ἐγὼ ἀπὸ τὴν πείρα μου ὅτι δὲν εἶδα χειρότερους ἐχθρούς της ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς θρήσκους ἀνθρώπους.
Ὅταν παιδιὰ θρήσκων ἀνθρώπων ποὺ μεσ' τὴν ἐκκλησία ἢ καὶ παπάδων ἀκόμα καὶ θεολόγων καὶ ἀνθρώπων ποὺ κάνουν τοὺς θρήσκους καὶ τοὺς πολλοὺς ἐδοκίμασαν τὰ παιδιά τους νὰ γίνουν μοναχοὶ ἢ ἱερεῖς αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ἔγιναν χειρότεροι καὶ ἀπὸ δαίμονες. Ἐξανέστησαν ἐναντίον τῶν πάντων. Ἔγιναν οἱ χειρότεροι ἐχθροὶ τῶν ἀνθρώπων. Θυμᾶμαι γονεῖς ποὺ ἔφερναν τὰ παιδιὰ τοὺς εἰς τὶς ὁμιλίες καὶ ὅταν τὸ παιδὶ τοὺς κάποια στιγμὴ ἔκαμε ἕνα βῆμα παραπάνω ἔγιναν οἱ χειρότεροι ἄνθρωποι ποὺ ἔλεγαν τὰ χειρότερα λόγια.  Καὶ ἐγὼ τοὺς λέω:  Mὰ ἐσὺ ἔφερες τὸ παιδί σου στὴν ὁμιλία, δὲν τὸ ἔφερα ἐγώ.  Καὶ μία φόρα εἶπα σὲ ἕναν πατέρα ὅταν ἔβλεπα ὅτι ἡ κόρη τοῦ ,τέλος πάντων, εἶχε ζῆλο στὴν ἐκκλησία τοῦ λέω: Κοίταξε μὴν τὴν ξαναφέρεις στὴν ὁμιλία. Μὴν τὴν ξαναφέρεις νὰ τῆς μιλήσω διότι ἡ κόρη σου θὰ γίνει μοναχὴ καὶ....

 αὔριο θὰ σοὺ φταίω ἐγώ.  Ὄχι πάτερ μου, ἀλλοίμονο, ἐμεῖς σὲ λατρεύουμε. Καὶ ἔγινε ἡ κόρη τοῦ μοναχὴ ἑφτὰ χρόνια καὶ δὲν μοῦ μιλᾶ ἀκόμα. Ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχαναν ὁμιλία, ἔτσι,  δὲν ἔχαναν ὁμιλία. Ἦταν πάντοτε οἱ πρῶτοι. Ὁμιλίες, ἀγρυπνίες, βιβλία, ξέρω ‘γῶ τὰ πάντα. Καὶ ἔφερναν καὶ τὰ παιδιά τους καὶ ὅταν ἦρθεν ἡ ὥρα ποὺ τὸ παιδὶ τοὺς μέσα στὴν ἐλευθερία του, τέλος πάντων, ἀποφάσισε ἕναν δικό του δρόμο τότε οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἔγιναν τελείως στὸ ἀντίθετο στρατόπεδο καὶ ἀπέδειξαν ὅτι γιὰ αὐτοὺς ὁ Χριστὸς δὲν εἶχε μιλήσει ποτὲ μὲς τὴν δική τους τὴν καρδιά. Ἁπλῶς ἦταν θρῆσκοι ἄνθρωποι. Γιὰ αὐτὸ οἱ θρῆσκοι ἄνθρωποι εἶναι τὸ πιὸ δύσκολο εἶδος μεσ' τὴν ἐκκλησία. Γιατί ξέρετε κάτι . Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι καμιὰ φορᾶ δὲν θὰ θεραπευθοῦν. Γιατί νομίζουν ὅτι εἶναι κοντὰ στὸν Θεό. Ἐνῶ οἱ ἁμαρτωλοί, ξέρω ΄γῶ, οἱ χαμένοι ἂς ποῦμε, ἔτσι, αὐτοὶ ξέρουν ὅτι εἶναι ἁμαρτωλοί. Γιὰ αὐτὸ ὁ Χριστὸς εἶπε ὅτι οἱ τελῶνες καὶ οἱ πόρνες θὰ πᾶν στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ εἶπε στοὺς Φαρισαίους: Ἐσεῖς, ἐσεῖς ποὺ εἴσαστε θρῆσκοι δὲν θὰ πάτε ποτὲ στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γιατί οὐδέποτε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἄλλαξε τὴν καρδιά τους. Ἁπλῶς ἀρκοῦνταν στὴν τήρηση τῶν θρησκευτικῶν τύπων.
Ἔτσι λοιπὸν ἐμεῖς ἂς προσέξουμε τὸν ἑαυτόν μας νὰ καταλάβομε ὅτι ἡ ἐκκλησία εἶναι ἕνα νοσοκομεῖο ποὺ μᾶς θεραπεύει μᾶς κάνει νὰ ἀγαποῦμε τὸν Χριστὸν  καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ εἶναι μία φλόγα ποὺ ἀνάβει μεσ' τὴν καρδιά μας καὶ νὰ ἐξετάζομε τὸν ἑαυτό μας ἐὰν βρισκόμαστε στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἐὰν βλέπομε μέσα μᾶς ὅλες αὐτὲς τὶς κακίες καὶ τὶς ἀνιδιοτέλειες καὶ τὶς πονηρίες τότε πρέπει νὰ ἀνησυχοῦμε.  Γιατί δὲν εἶναι δυνατὸ ὁ Χριστὸς νὰ εἶναι μέσα στὴν καρδιά μας καὶ νὰ 'μαστε γεμάτοι ξύδι.
Πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ προσεύχεσαι καὶ νὰ εἶσαι γεμάτος χολὴ ἐναντίον τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου. Πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ διαβάζεις τὸ εὐαγγέλιο καὶ νὰ μὴν δέχεσαι τὸν ἀδερφό σου. Πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ λὲς ἔχω τόσα χρόνια στὴν ἐκκλησία, ἔχω τόσα χρόνια ποὺ 'μαι μοναχὸς κληρικὸς ἡ ὁτιδήποτε καὶ ὅμως τὸ ἄλφα τῆς πνευματικῆς ζωῆς ποὺ 'ναι ἡ ἀγάπη. Ποῦ 'ναι τὸ νὰ  ὑπομένεις τὸν ἀδερφό σου, νὰ κάνεις λίγο ὑπομονὴ μὲ τὸ νὰ μὴν τὸ δέχεσαι σημαίνει τίποτα δὲν ἔκαμες. Τίποτα ἀπολύτως τίποτα. Τίποτα ἀπολύτως. Ἐδῶ ὁ Χριστὸς ἔφτασε στὸ σημεῖο νὰ πεῖ γιὰ τὶς παρθένες ἐκεῖνες ὅτι δὲν εἶχε καμιὰ σχέση μαζί τους. Τοὺς πέταξε ἔξω ἀπὸ τὸν νυμφώνα παρ' ὅλα ποὺ 'χαν ὅλες τὶς ἀρετὲς γιατί δὲν εἶχαν τὴν ἀγάπη. Διότι ἤθελε νὰ τοὺς πεῖ ὅτι μπορεῖ νὰ ἔχετε ἀρετὲς ἐξωτερικὲς , μπορεῖ νὰ μείνατε παρθένες, μπορεῖ νὰ κάματε χίλια πράματα ἀλλὰ δὲν κατορθώσατε τὴν οὐσία αὐτοῦ ποὺ εἶχε σημασία ἀπ' ὅλα. Ἐὰν αὐτὸ δὲν τὸ καταφέρεις τί τὰ θέλεις τὰ ἄλλα ὅλα; Τί τὰ θέλω ἐγὼ τώρα ἂν τρώω λάδι σήμερα καὶ δὲν τρώω λάδι. Μπορεῖ νὰ μὴν τρώω λάδι ,ἂς ποῦμε καὶ νὰ τρώω τὸν ἀδερφό μου ἀπὸ τὸ πρωὶ ὡς τὴ νύχτα. Ἔλεγαν εἰς τὸ Ἅγιο Ὅρος λέει μὴν ρωτᾶς ἂν τρώω ψάρι. Τὸν ψαρὰ νὰ μὴν φαεῖς καὶ ψάρι φάε. Ἢ τὸν λαδὰ νὰ μὴν φαεῖς καὶ φάε μία σταξιὰ λάδι. Τὸ νὰ φάεις τὸν ἄλλον ἀπὸ τὴν γλώσσα εἶναι πολὺ χειρότερο ἀπὸ τὸ νὰ φᾶς μία κουταλιὰ λάδι. Καὶ ὅμως στέκομεν ἐκεῖ . Τρῶμε λάδι, δὲν τρῶμε λάδι, τρῶμε ψάρι, δὲν τρῶμε ψάρι. Ξέρω ‘γῶ βούτηξε τὸ κουτάλι στὸ ἄλλο φαγὶ καὶ μπορεῖ νὰ τσακωθοῦμε ἐκεῖ, νὰ σκοτωθοῦμε μὲ τὸν ἄλλον ἄνθρωπο γιατί ἐβούτηξε τὸ κουτάλι προηγουμένως σὲ ἕναν ἄλλο φαΐ. Καταλαβαίνετε πόσο γελοία εἶναι ἐτοῦτα τὰ πράγματα καὶ μᾶς κοροϊδεύουν καὶ οἱ δαίμονες ἀλλὰ καὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ εἶναι ἐκτὸς ἐκκλησίας. Καὶ ὅταν μπαίνουν κοντά μας ἀντὶ νὰ βλέπουν τοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐκκλησίας μεταμορφωμένους σὲ Χριστὸ Ἰησοῦ, νὰ 'ναι γλυκὺς ἄνθρωποι καὶ νὰ'ναὶ ὥριμοι ἄνθρωποι, ἰσορροπημένοι, ὁλοκληρωμένοι ἄνθρωποι, ἄνθρωποι γεμάτοι ἁρμονίας ἂς ποῦμε μέσα τοὺς μᾶς βλέπουν δυστυχῶς μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ πάθη μας καὶ ὅλες ἐκεῖνες τὶς ξινίλες μας καὶ λένε:  E, νὰ γίνω ἔτσι;  Καλύτερα νὰ μοῦ λείπει. 

Ἐσὺ ποῦ πᾶς στὴν ἐκκλησία τί σὲ ὠφέλησε ἡ ἐκκλησία; Ὅπως λέγαμε χτὲς πῆγες στὰ προσκυνήματα,  εἶδες τοὺς πατέρες, εἶδες τὰ ἅγια λείψανα, εἶδες τὸ Ἅγιον Ὅρος, τὴν Παναγία τῆς Τήνου ὅλα αὐτὰ πήγαμε, ἤρθαμε. Ποιὸ τὸ ὄφελος τελικὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα; Μεταμορφώθηκε ἡ καρδιά μας;  Γίναμε πιὸ ταπεινοὶ ἄνθρωποι; Γίναμε πιὸ γλυκὺς ἄνθρωποι; Γίναμε πιὸ πραεῖς ἄνθρωποι εἰς τὸ σπίτι μας εἰς τὴν οἰκογένειά μας στὸ μοναστήρι μας; Ξέρω ‘γῶ ἐκεῖ ποὺ ἐργαζόμαστε. Αὐτὸ ἔχει σημασία. Ἐὰν δὲν τὰ καταφέραμε αὐτὰ τὰ πράγματα τουλάχιστον ἂς γίνομεν ταπεινοί.  Μέσα ἀπὸ τὴν μετάνοια. Ἂς γίνομαι ταπεινοί. Ἐὰν οὔτε καὶ αὐτὸ τὸ καταφέραμε τότε εἴμαστε ἄξιοι πολλῶν δακρύων, ἔτσι. Εἴμαστε γιὰ κλάματα. Διότι δυστυχῶς ὁ χρόνος περνᾶ καὶ χάνεται καὶ ἐμεῖς μετροῦμε χρόνια.

Ἔλεγε ὁ γέρων Παίσιος ὅταν τὸν ρωτοῦσαν: Γέροντα πόσα χρόνια ἔχεις ἐσὺ στὸ Ἅγιο Ὅρος;  Λέει:  Ἐγὼ ἦρθα τὴν ἴδια χρονιὰ ποὺ ἦρθε τὸ μουλάρι τοῦ γείτονα. Ὁ γείτονας τοῦ ὁ γερὸ-Ζῆτος εἶχε ἕνα μουλάρι καὶ ξέρετε στὸ Ἅγιο Ὅρος κάθε κελὶ ἔχει καὶ ἕνα ζῶο, ἕνα μουλάρι  ποὺ κουβαλοῦν τὰ πράγματά τους. Ε, τὸ ζῶο αὐτὸ ζεῖ πολλὰ χρόνια δὲν ἀγοράζεις κάθε μέρα μουλάρια, εἶναι ἀκριβά. Λοιπόν, τὴν χρονιὰ ποὺ ἦρθα ἐγὼ λέει στὸ Ἅγιο Ὅρος ἀγόρασε καὶ ὁ γείτονας τὸ μουλάρι του. Ἔχομε τὰ ἴδια χρόνια στὸ Ἅγιο Ὅρος, ἀλλὰ τὸ καημένο ἐκεῖνο ἔμεινε μουλάρι καὶ ἐγὼ τὸ ἴδιο ἔμεινα. Δὲν ἄλλαξα. Λοιπὸν λέμε πολλὲς φορὲς ἐγὼ ἔχω σαράντα χρόνια καὶ τὸ λέμε ἐμεῖς οἱ παπάδες καὶ οἱ καλόγεροι αὐτὰ τὰ πράγματα. Ἔχω σαράντα χρόνια στὸ μοναστήρι. Μὰ τὰ χρόνια εἶναι εἰς βάρος σου. Ὁ Θεὸς θὰ σοὺ πεῖ: Σαράντα χρόνια καὶ ἀκόμα δὲν κατάφερες νὰ γίνεις τίποτα; Ἔχεις σαράντα χρόνια ἀκόμα θυμώνεις, ἀκόμα κατακρίνεις, ἀκόμα ἀντιλογεῖς, ἀκόμα ἀντιστασαι, ἀκόμα δὲν ὑποτάσσεσαι;  Ἔχεις σαράντα χρόνια καὶ δὲν ἔμαθες τὸ ἄλφα, τὸ πρῶτο πράγματα τῆς μοναχικῆς ζωῆς τῆς χριστιανικῆς ζωῆς; Τί νὰ κάμω τὰ χρόνια σου; Τί νὰ σὲ κάμω ἂν ἔχεις πενήντα χρόνια μὲ ψωμολογῆσε  καὶ δὲν μπορεῖς νὰ ἀπαντήσεις στὸν ἄλλον μὲ ἕναν καλό του λόγο. Τί νὰ κάμω ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα.

Πηγή Ρωμαίϊκο Οδοιπορικό