ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΗ ΣΥΓΝΩΜΗ!!!!

Του Παπά Ηλία Υφαντή

“Αλίμονό σας, , γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές», λέει ο Χριστός. «Γιατί χτίζετε τους τάφους των προφητών και στολίζετε τα μνημεία των δικαίων. Και λέτε: « Αν ζούσαμε στην εποχή των προγόνων μας, δεν θα ήμασταν συμμέτοχοι στις δολοφονίες των προφητών». Και ομολογείτε έτσι, ότι είστε παιδιά εκείνων, που δολοφόνησαν τους προφήτες. Γεγονός που σημαίνει ότι και σεις είστε οχιόπουλα αντάξια των προγόνων σας. Γι’ αυτό κι εγώ θα στείλω ανάμεσά σας προφήτες και σοφούς. Που θα τους διώξετε και θα τους δολοφονήσετε και θα τους σταυρώσετε. Για να έχετε έτσι την παγκόσμια αποκλειστικότητα του δολοφονικού έργου σε βάρος των δικαίων…» (Ματθαίου, ΚΓ,29-355).
Και τα λόγια αυτά του Χριστού μας τα θυμίζει οδυνηρά, κάθε χρονιά η μνήμη του Αγίου Νεκταρίου( 9 Νοεμβρίου). Και ιδιαίτερα μας τα θυμίζει η περίφημη «συγνώμη», που ζητήθηκε απ’ τους σημερινούς δεσποτάδες για το δολοφονικό σενάριο, που οι προκάτοχοί τους είχαν καταστρώσει για την ηθική εξόντωσή του.
Και βέβαια ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο ούτε βρήκαν τη ανάλογη φιλοτιμία να σκεφτούν ότι η συγγνώμη δεν είναι λόγος κενός στο άψυχο χαρτί. Η συγγνώμη προϋποθέτει μετάνοια. Και μετάνοια είναι η ριζική αλλαγή μιας άθλιας πραγματικότητας.
Μιας πραγματικότητας που δεν σχετίζεται μόνο με κάποια μεμονωμένα πρόσωπα του παρελθόντος ή κάποιες, κατά καιρούς, εξαιρέσεις. Δεν είναι προσωποπαγής. Αλλά σχετίζεται με το αντίχριστο καθεστώς της δεσποτοκρατίας. Που αποτελεί την εκ βάθρων ανατροπή του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας του Χριστού.
Αυτό το καθεστώς και αυτή η πραγματικότητα ήταν το πανίσχυρο όπλο των διωκτών του Αγίου Νεκταρίου: Ήταν υπόδειγμα κληρικού και απολάμβανε της γενικής εκτίμησης. Και, για να μην επισκιάζει την δεσποτική αυθαιρεσία και ανεπάρκεια η ακτινοβόλα ανθρωπιά του, τον έβαλαν στο περιθώριο.
Και επειδή κι απ’ το περιθώριο τους ήταν «δύσχρηστος», τον έριξαν στον Καιάδα της έσχατης ένδειας και ανυποληψίας. Μια και φρόντισαν το δολοφονικό τους έργο να το καμουφλάρουν και να το διανθίσουν με την ρετσινιά της ατίμωσης που του φόρτωσαν στην πλάτη…
Αυτή, λοιπόν, η πραγματικότητα, ανεξαρτήτως των προσώπων, μήπως έχει αλλάξει σε τίποτε από τότε μέχρι τώρα; Η πραγματικότητα βροντοφωνάζει πως: Όχι!
Γεγονός που σημαίνει ότι όχι ο ένας ή ο άλλος, αλλά όλοι οι δεσποτάδες, ανεξαιρέτως, είναι αλληλέγγυοι γι’ αυτή την πραγματικότητα. Και συνεπώς αλληλέγγυοι για το διωγμό του Αγίου Νεκταρίου.
΄Όπως ακριβώς και ο Άγιος Νεκτάριος είναι αλληλέγγυος με καθέναν κληρικό, κι ακόμη πιο πέρα με καθέναν άνθρωπο που διώκεται. Και ιδιαίτερα με καθέναν, που διώκεται στο όνομα του Χριστού, απ’ την αντίχριστη δεσποτοκρατία.
Γι’ αυτό όχι μόνο δεν ευχαριστιέται, αλλά πικραίνεται κιόλας απ’ τις γιορτές που γίνονται προς τιμήν του και τους πανηγυρικούς λόγους και τις αιτήσεις «συγγνώμης»…
Τη στιγμή που το καθεστώς, που τον υπέβαλε στο μαρτύριο του εξευτελισμού και της εξουθένωσης ζει και βασιλεύει και τον χρησιμοποιεί ως άλλοθι, για να συνεχίζει το απάνθρωπο έργο του…
΄Όπως ακριβώς και οι απηνείς διώκτες του Χριστού, οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, «έχτιζαν τους τάφους των προφητών και στόλιζαν τα μνημεία των δικαίων», για να εξαπατούν την κοινή γνώμη και να εξασφαλίζουν το ανήθικο ηθικό δικαίωμα όχι μόνο να διώκουν τους απεσταλμένους του Θεού, αλλά να σταυρώσουν κι Αυτόν τον ίδιο.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο και ο Πακτωλός των χαρισμάτων του Αγίου Νεκταρίου είναι το αιώνιο ΟΥΑΙ του Χριστού εναντίον των γραμματέων και φαρισαίων της δεσποτοκρατίας. Και η αμετάκλητη καταδίκη τους.
Όχι εκ μέρους της ανθρώπινης δικαιοσύνης που καταδικάζει τους αθώους και επιβραβεύει τους κακούργους .Αλλά της αδέκαστης δικαιοσύνης του Θεού!….
Παπα-Ηλίας

Αν η Εκκλησία δεν μιλάει, για να μην έρθει σε ρήξη με το κράτος, τότε ποιος θα μιλήσει;

 Ἄν οἱ Χριστιανοί δέν ὁμολογήσουν, δέν ἀντιδράσουν, αὐτοί θά κάνουν χειρότερα.

Ἐνῶ ἄν ἀντιδράσουν, θά τό σκεφθοῦν. Ἀλλά καί οἱ σημερινοί Χριστιανοί δέν εἶναι γιά μάχες. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοί ἦταν γερά καρύδια· ἄλλαξαν ὅλο τόν κόσμο.

Καί στήν βυζαντινή ἐποχή μιά εἰκόνα ἔβγαζαν ἀπό τήν Ἐκκλησία καί ἀντιδροῦσε ὁ κόσμος. Ἐδῶ ὁ Χριστός σταυρώθηκε, γιά νά ἀναστηθοῦμε ἐμεῖς, καί ἐμεῖς νά ἀδιαφοροῦμε! Ἄν ἡ Ἐκκλησία δέν μιλάη, γιά νά μήν ἔρθη σέ ρήξη μέ τό κράτος, ἄν οἱ μητροπολίτες δέν μιλοῦν, γιά νά τά ἔχουν καλά μέ ὅλους, γιατί τούς βοηθᾶνε στά Ἱδρύματα κ.λπ., οἱ Ἁγιορεῖτες πάλι ἄν δέν μιλοῦν, γιά νά μήν τούς κόψουν τά ἐπιδόματα, τότε ποιός θά μιλήση;»

Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Β´, Πνευματική Ἀφύπνιση, σ. 37.

Γράμμα στους Επισκόπους

 

Σεβασμιότατοι Πατέρες,

Ξεφυλλίζοντας ο καθένας μας το Ευαγγέλιο του Χριστού, βλέπει έκπληκτος ότι ο Χριστός αντιμετώπιζε τις οποιεσδήποτε αντιρρήσεις και διαφορετικές γνώμες με διάθεση ειρηνική και φωτιστική των λαθών. Ποτέ δεν εξέφρασε απόρριψη ή εκνευρισμό για άποψη ή γνώμη κάποιου, έστω και αν δεν την θεωρούσε σωστή. Ακόμα και στην "επ’ αυτοφώρω" μοιχευομένη, ο Χριστός δεν εκφράστηκε με τρόπο τραυματικό γι’ αυτήν. Και όπως γράφει για το περιστατικό ο Αυγουστίνος, στο υπόμνημά του στο Κατά Ιωάννην, «... έφυγαν όλοι και έμειναν το Έλεος και η ελεεινή...»!!!

Καθώς τα σκέπτομαι αυτά, και εγώ ένας κληρικός με ιερατικό παρελθόν σχεδόν σαράντα χρόνων (37 ολόκληρα, εκ των οποίων τα 26 με διοικητική αρμοδιότητα) αναλαμβάνω να γράψω σ’ Εσάς, τους υπεύθυνους αλλά και υπόλογους της ποιότητας της Αγίας Ιερωσύνης, μερικές σκέψεις που μου γεννήθηκαν από την ανάγνωση της Εγκυκλίου 2984 της Ιεράς Συνόδου «Περί των Ιερατικών κλήσεων», 8 Φεβρουαρίου 2017, η οποία αφορά και παρουσιάζει γενικώς το πρόσωπο του κληρικού, του φορέα και εκφραστή αυτής της Ιερωσύνης.

Ελπίζω να μην αντιμετωπισθώ με το γνωστό δίπολο, ή μουγγαμάρα ή επίθεση! Δεν θέλω, απ’ την μια, να κάνω τον δάσκαλο σε κανένα, αλλά μόνον να θέσω θέματα, που κάθε μέρα βρίσκονται μπροστά μας, δίνουμε όμως την εντύπωση ότι δεν τα βλέπουμε!! Απ’ την άλλη πάλι, μέσα στα παπαδικά περιβάλλοντα βαρέθηκα τόσα χρόνια να ακούω... "ανυπόγραφα" κουτσομπολιά, αλήθειες που δεν εκστομίζονται, παρατηρήσεις που μένουν ανενεργείς, πόνο που γίνεται... ανόνητος (= ατελέσφερος, χωρίς καν κατάληξη). Οι ψυχές των κληρικών ατυχώς υλοποιούν και ενσαρκώνουν τις παρατηρήσεις του εθνικού μας ποιητή: «όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά».

Δεν νομίζω ότι έχει σημασία ποιος είναι ο συντάκτης του περιεχομένου της εγκυκλίου! Την ευθύνη των λεγομένων και διδασκομένων, έχουν οι υπογράφοντες. Κανείς δεν μπορεί να μετακυλήσει την ευθύνη σε άλλον, αφού προσυπογράφει.

Κατά επιεική χαρακτηρισμό, η εγκύκλιος είναι κείμενο... άλλης εποχής. Φαντάζεται μια κοινωνία πατριαρχικά δομημένη, σχεδόν στην κατάσταση... Padre padrino (πατέρας αφέντης). Το όλο σκεπτικό είναι δομημένο στην διήκουσα έννοια ενός «καλού σπιτιού», που, όπως γράφει η εγκύκλιος, πρέπει να επιτρέπει στα άρρενα μέλη του να γίνονται ιερείς ή  μοναχοί, για να έχει (το σπίτι) την ευλογία του Θεού, ειδάλλως θα δώσουν λόγο και... «ἐμοί ἐκδίκησις ἐγώ ἀνταποδώσω λέγει κύριος...» (σελ. 2-3)!! Κατά την εγκύκλιο, οι γονείς πρέπει να... φιλοδοξούν (sic) να δώσουν ιερείς στην Εκκλησία και να μη φοβούνται ότι τα αγόρια τους δεν θα... ανέλθουν κοινωνικώς (!), πράγμα που η εγκύκλιος υποδορίως συμμερίζεται, αφού αντισταθμιστικά παρακάτω λέει... «να ακουστεί η λογική του Θεού που τα καλεί για κάτι πιο ευγενικό και θείο»!! Απογείωσις, σε όλα αυτά είναι η απαράδεκτη διαβεβαίωση ότι: «ο Θεός χάρισε τα παιδιά στους γονείς για να εκπληρωθούν τα σχέδιά Του»!!! Άραγε σε όσους δε χαρίζει παιδιά... δεν εκπληρώνονται τα σχέδιά Του; Και επιτέλους ποιος μπορεί να μιλήσει αξιωματικά για τα σχέδια του Θεού;! Άραγε μόνον μέσω της ιερωσύνης εκπληρώνονται; Αυτοί που δεν θα γίνουν (για χίλιους λόγους) ιερείς, χάνουν την ευκαιρία να εκπληρώσουν τα σχέδια του Θεού; Και όσοι εκ των ιερέων καθαιρούνται και αποσχηματίζονται από επιλογή ή από αμαρτίες τους πώς άραγε εκπληρώνουν τα σχέδια του Θεού;

Η αμεσότητα της πιεστικής ανάγκης για ύπαρξη ιερέων, δεν πρέπει να μας κάνει να υπερβάλουμε παραλογιζόμενοι θεολογικά!

Με ένα λόγο, η εγκύκλιος δεν λέει κάτι που μπορεί να αφορά σημερινό άνθρωπο, χριστιανό συνειδητοποιημένο, γονιό ή όχι, και το χειρότερο ασχολείται με τέτοιο τρόπο με το θέμα, σα να πρόκειται για ζήτημα απλής επαγγελματικής αποκατάστασης.

Το θέμα όμως μένει. Η υπόθεση της Ιερωσύνης και των χειροτονιών, πέραν του ότι δεν λύνεται με... εβδομάδες ιερατικών κλήσεων (τις εγκατέλειψαν και οι αδελφοί μας οι καθολικοί, απ’ τους οποίους τις αντιγράφετε...), ούτε με μια ανάγνωση εγκυκλίου προς ένα κουρασμένο (και ως επί το πλείστον ηλικιωμένο και άρα άσχετο με το θέμα!) εκκλησίασμα, παραμένει θέμα ΠΕΛΩΡΙΟ.

Παραμένει ως θέμα (ένα ακόμα...) στα όσα αντιμετωπίζουμε με επιπολαιότητα και «στο γόνατο». Η ποιμαντική φροντίδα και η αντιμετώπιση της κατήχησης ανθρώπων στην πίστη και της μέριμνας για την πνευματική τους ωρίμανση (καθοδήγηση-εξομολόγηση) δεν μπορεί να είναι υποθέσεις καλής διάθεσης (διαπιστωμένης και πραγματικής) και μόνον. Χρειάζεται απαραιτήτως ΣΠΟΥΔΗ και χρόνος και ηλικιακή ωριμότητα. Χρειάζονται ιερατικές σχολές που δεν θα είναι "συλλέκτες" των αποτυχημένων (σε άλλες σχολές με υψηλές απαιτήσεις) φοιτητών. Σχολές στις οποίες για να περάσεις έχεις αποφασίσει εκ των προτέρων την αποκλειστικότητα του θέματος και μπορείς να ανταποκριθείς στα υψηλά standards των απαιτούμενων για εισαγωγή. Δεν επιτρέπεται, όπως λέει ο Κ. Οικονόμος στο μνημόσυνο του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε’, να καταντά η Αγία Ιερωσύνη... αποκούμπι για «... χωλούς και ἀνάπηρους ψωμοζῆτες...».

Μια ολόκληρη σπουδή, και ένας σαφής προσανατολισμός, πρέπει να γίνουν απαράβατοι όροι για χειροτονία, σε συνδιασμό με την συμμαρτυρία που θα περιγράφει την ποιότητα των προσώπων όχι μόνον στις κατ’ ιδίαν εξομολογήσεις του, αλλά και την γενικότερη κοινωνική του παρουσία, δράση και δυνατότητες. Πρέπει να σβήσει απ’ τις συνειδήσεις και τα στόματα των χριστιανών η δαιμονική παροιμία «οἱ τοῦ βίου ναυαγοί του Ὑψίστου λειτουργοί»!!

Εννοείται ότι η αρχική και εναρκτήρια σπουδή με τις προϋποθέσεις που προαναφέραμε, δεν θα είναι ένα γεγονός αρχικό και τελευταίο συγχρόνως! Κάθε δεκαετία (τουλάχιστον) είναι αναγκαία η μετεκπαίδευση στα δεδομένα, τις συνθήκες και τις ανάγκες που θα έχουν προκύψει.

Παραμένει ως θέμα, που φανερώνει την ύπαρξη ή μη ζωτικής ορμής στο σώμα της Εκκλησίας μας το ποιοι διαλέγουν την Ιερωσύνη ως τρόπο ζωής. Θέμα που αφορά φυσικά και την αυτοσυνειδησία του πληρώματος και την παρουσία και την εικόνα της Εκκλησίας στους... έξω! Γεγονός που επίσης έχει δύο όψεις: α. την τηλεοπτική και των sites, την οποία οικοδομείτε Εσείς κατά κύριο λόγο· και β. την καθημερινή, την οποία χτίζουμε εμείς οι εφημέριοι στις ποιμαντικές αναστροφές και σχέσεις. Στοιχειώδης ειλικρίνεια μας αναγκάζει να ομολογήσουμε, ότι στην πλευρά σας το βάρος είναι στο θεαθήναι και στην πλευρά μας, παρά τις επαινετές ευάριθμες εξαιρέσεις, στο... (χρηματικώς) «οικονομηθήναι»!

Ας ακουμπήσουμε όμως το δάκτυλο στις ουσιαστικές πληγές, που παραμένουν ανοικτές, μας ταλαιπωρούν όλους και περιμένουν θεραπεία.

Εκκλησιαστική κοινότητα, πρέπει να το ομολογήσουμε όλοι, δεν υπάρχει! Ή έστω βρίσκεις αφάνταστα δύσκολα! Παραδοσιακά χριστιανοί οι Έλληνες, βαπτισμένοι ανεπιγνώστως και αφημένοι στα "χέρια" γονιών που κάθε άλλο παρά γνώριζαν ή γνωρίζουν το μυστήριο της πίστης, ως κάτι ουσιαστικότερο και περισσότερο, από ένα ιστορικοεθνικό γεγονός, «ιερό και σεβάσμιο» έθιμο, πώς να μπορέσουν να συνοικοδομηθούν σε απαρτισμό και φανέρωση του Σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας; Με τι ψυχικό δυναμισμό και ποια ζωτική ορμή να σαρκωθεί η Πίστη, όταν είναι ο μεγάλος αγνοούμενος και άγνωστος; Και πώς να μην είναι έτσι, όταν στην πράξη καταργήθηκε ο πανάρχαιος κανόνας Lex orandi Lex credendi, λόγω του ότι στην άγνοια της πίστεως ήρθε επιτάφια πλάκα η άγνοια της γλώσσας της προσευχής, και άρα απεκλείσθη η κατήχηση μέσω της κοινοτικής προσευχής;!

Με κολλημένη την επίσημη έκφραση της Εκκλησίας στον γλωσσικό τύπο των αρχαίων Ελληνικών, πιστεύετε στα σοβαρά, ότι μπορεί να υπάρξει σήμερα λειτουργική επικοινωνία; Να απευθυνθεί κανείς με την κοινή λατρεία στα νεαρά παιδιά, για να τους διδάξει την προσευχή και την θεολογία του Σώματος του Χριστού; Να αντιμετωπίσει τις απορίες και τις αντιρρήσεις τους αποδοτικά; Να αφήσει να μιλήσουν σ’ αυτά (στα παιδιά δηλαδή) τα λατρευτικά κείμενα και η Βιβλική γλώσσα, (που πρέπει να το αναγνωρίσουμε, είναι γλώσσα μιας άλλης εποχής και με κοινωνικές εικόνες μια κοινωνίας «ὅλως ἄλλης»), που θα τους παρουσιάσουν το διαχρονικό πρόσωπο του Χριστού και τον τρόπο αγάπης και λατρείας Του; Που θα τους παρουσιάσουν ένα Θεό αγάπης και οικτιρμών, ο Οποίος τα προσκαλεί να τα αναπαύσει και να τα γαληνεύσει, και όχι ένα Θεό επιτηρητή της κάθε σκέψης και στιγμής της ζωής τους; Να τα "ζεστάνει" με την αμεσότητα της εγγύτητας της μητρικής θαλπωρής και όχι να ψάχνει πλαστό και θνησιγενές κύρος με την επιβλητικότητα της «μεγαλειώδους» επιβολής μιας μεσαιωνικής πανοπλίας; Τι δυνατότητα πρόσκτησης της διδασκαλίας της πίστεως μένει για αυτά τα νεαρά παιδιά [μέχρι τα 16, που τυπικώς συνακολουθούν τους γονείς (όσους το... συνηθίζουν) στην Θεία Λειτουργία] τα οποία παιδιά είναι παντελώς ξένα με τον γλωσσικό λατρευτικό τύπο; Μη μας πείτε το κήρυγμα... γιατί θα γίνει κλαυσίγελως!! Μόνον εθελοτυφλούντες (και εθελοκωφεύοντες...) δεν συμφωνούν, ότι η πλειονότητα των κηρυγμάτων είναι στην κατηγορία που περιγράφει ο μακαρίτης αρχιεπίσκοπος Αθηνών Θεόκλητος Μηνόπουλος: «Αἱ κατά Κυριακήν εὐσεβεῖς φλυαρίαι».

Πώς περιμένουμε αναγέννηση και αλλαγή, όταν η προσευχή είναι ακατανόητη ρουτίνα, που κανέναν δεν γοητεύει ουσιαστικά, αλλά προσπαθούμε με Τυπικά (νεκρό γράμμα) και συναισθηματισμούς ατμοσφαιρικούς (μακρές ψαλμωδίες, εικόνες, λείψανα, διακοσμήσεις ναών, θρησκευτικά shows) να φτιάξουμε "δολώματα" έχοντας σύγχυση για το ποια είναι η αλιεία στην οποία μας κάλεσε όλους ο Χριστός; Στη Θεία Λατρεία άλλωστε δεν υπάρχουν ενεργητικοί και παθητικοί ρόλοι (του ιερέα αφ’ ενός και του εκκλησιάσματος αφ’ ετέρου), αλλά διαφορετικοί τρόποι πρόσβασης στο κοινό ενέργημα.

Στις Ενορίες μας, που δεν είναι καθόλου όπως είπαμε κοινότητες, σοβεί ένα κλίμα ήδη από πολλά χρόνια άρρωστο, που αξιολογεί τους κληρικούς ως ρυθμιστές και υπεύθυνους των πάντων, ενώ οι λαϊκοί δεν έχουν προσδιορισμένα δικαιώματα και ρόλους, ούτε καν για την εκλογή αυτών που θα τους εκπροσωπούν και θα αποτελούν το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο, αυτό που διοικεί την Ενορία στα τεχνικά και ουσιαστικά θέματα της! Ο απαράδεκτος απαξιωτικός χαρακτηρισμός των λαϊκών μελών της Εκκλησίας ως... "παντελονάδων", δείχνει το μέγεθος του ρήγματος, αλλά και της α-νοησίας.

Μάταια ο προφήτης φωνάζει: «Δεν σας φτάνει που πίνετε από καθαρό νερό; Πρέπει να θολώνετε με τα πόδια σας το υπόλοιπο; Γιατί; Είναι υποχρεωμένο το κοπάδι μου να τρώει ό,τι εσείς έχετε πατήσει και να πίνει ό,τι εσείς έχετε θολώσει με τα πόδια σας; Γι' αυτό, εγώ Κύριος ο Θεός, δηλώνω πως θα προστατέψω τα αδύναμα πρόβατα από εσάς τα δυνατά» (Ιεζ. 34, 18-20). Γιατί βεβαίως όλοι είμαστε πρόβατα του Χριστού, όπως ερμηνεύει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Η διάκριση ποιμένες και πρόβατα είναι κατά το ανθρώπινο· για τον Χριστό, πάντες πρόβατα».

Η αβάσιμη "θεολογία" ότι οι κληρικοί υπάρχουν κατ’ εκλογήν του αγίου Πνεύματος επιδιώκει να "γεννήσει" ψεύτικο κύρος θεόθεν επιβολής. Ακόμα προχθές (Φωνή Κυρίου, 30 Απριλίου 2017) οι καημένοι οι χριστιανοί βομβαρδίστηκαν με την απίθανη ατάκα: «Γνωρίζει κάλλιστα ὁ Χριστός ποιούς θέτει στό πηδάλιο τοῦ νοητοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλησίας Του» (σελ. 71). Αυτός, ο... έχων λόγους να λέει τέτοια διδάσκαλος, ξεχνάει πόσους αιρετικούς, πόσους αρνησίχριστους, πόσους αλητόβιους (καθηρημένους και μη) κληρικούς, όλων των βαθμών, συναντάμε στο εκκλησιαστικό παρελθόν, αλλά και στο τώρα;; («Το λουλούδι της ανοσιότητος φυτρώνει μόνο πλάι στην περιοχή του οσίου. Πουθενά δεν είναι ο πειρασμός πιο πετυχημένος απ’ ότι είναι στα σκαλιά του θυσιαστηρίου» C. S. Lewis) Λες, παππούλη, να τους διάλεξε κι αυτούς ο Χριστός; Για κάθε εκλογή θα δώσουν λόγο οι εκλέκτορες. Τελεία και παύλα. (Άγιος Λέων ο Μέγας).

Όλα τα παραπάνω είναι θεολογικώς απαράδεκτα και πρακτικώς αδιανόητα, όμως αυτά είναι τα ισχύοντα στις ενορίες και στην Εκκλησία. Με τέτοια δεδομένα... πασαλειμμένα και με ευλάβειες και χαζοψευτοταπεινώσεις (και από πάνω, με το άγχος μήπως ιεροκατηγορούν!), τρέφουμε και μεγαλώνουμε πνευματικά τους χριστιανούς μας. Τους γεμίζουμε μεγαλοστομίες για την συνοδικότητα και την δημοκρατικότητα (sic) της ορθοδόξου Εκκλησίας και τους εκχωρούμε το πελώριο προσόν και τον αξιόμισθο ρόλο να περιφέρουν τους δίσκους συλλογής χρημάτων! Να κάνουν τον έρανο αγάπης και να μαγειρεύουν στα συσσίτια! Για τα οποία συσσίτια εμείς οι κληρικοί «κάνουμε μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα», αφού όχι μόνον άλλοι συγκεντρώνουν χρήματα και τρόφιμα, αλλά και άλλοι κουράζονται φροντίζοντας, και άλλοι μαγειρεύουν. Και οι κληρικοί... παρουσιάζουν το επίτευγμα! Θου Κύριε...

Πιστεύετε στα σοβαρά, Σεβασμιώτατοι Πατέρες, ότι θα υπάρξει δυνατότητα να αναδειχθούν ιερείς μέσα σε τέτοιας ποιότητας κλίμα; Επιπλέον, χωρίς κατοχυρωμένα δικαιώματα, χωρίς σαφήνεια θεολογική και νομική, έκδοτοι σε αρχιερατικές αυθαιρεσίες και σε ένα εργασιακό περιβάλλον, όπου μόνο θυσίες απαιτούνται και για "ανακούφιση" ατύπως και σιωπηρά, εκχωρείται το δικαίωμα... τυχερών, θα δεχθούν σοβαροί άνθρωποι να αναλάβουν το φορτίο της Ιερωσύνης, την οποία μάλιστα επενδύουμε (κυριολεκτικώς) με ράσα, καλυμαύχια και άλλα τουρκοπερσικά υπόλοιπα, βαπτισμένα με τον βαρύγδουπο όρο «ιερό ράσο» και ιερατική ευπρέπεια!!;;

Και με μια Ιερωσύνη, κομμένη στα δύο...! Την Ιερωσύνη του παπά και εκείνη των αρχιμανδριτών (... χωρίς μάνδρα-Μονή), που η Ιερωσύνη τους είναι "πρώτης ποιότητας", γι' αυτό και προηγούνται σε όλα!!! Διοικητικά και λειτουργικά. Δηλαδή και στην Εκκλησία, πληβείοι και πατρίκιοι;! Οι δεύτεροι περιμένουν και ετοιμάζονται να πάρουν θέση στην... σύγκλητο (με συγχωρείτε, στην σύνοδο), ενώ οι πρώτοι ισοβίως θα είναι δεύτερης κατηγορίας, χωρίς ούτε καν να δικαιούνται μια secessio plebis (αποχώρηση των πληβείων), που θα ανάγκαζε σε εξομοίωση. Αυτοί οι άτυποι πατρίκιοι-αρχιμανδρίτες ατυχώς πλέον δεν είναι μια κατάσταση θυσιαστικής επιλογής, αλλά μία διαδρομή, είτε εξ ανάγκης (αδυναμία σύναψης γάμου), είτε εκ φιλοδοξίας (αναρρίχηση σε αξίωμα) ή και τα δύο μαζί, κατάσταση που "φιλοξενεί" εξαρχής το μικρόβιο του λάθους και της αμαρτίας και τίποτα καλό δεν προοιωνίζεται.

Φοβόμαστε ακόμα βέβαια να αντικρίσουμε κατάματα την παθογένεια των ιερατικών γάμων, που σε εντυπωσιακό ποσοστό συνάπτονται, όχι ως βαθμίδα προσωπικής τους ψυχολογικής και πνευματικής άσκησης και αύξησης, αλλά ως προαπαιτούμενο χειροτονίας! Ανύπαρκτη συζυγική γνωριμία, ηλικιακή ανωριμότητα και θεολογικά κενά, γίνονται πλέον αρκετές φορές εκρηκτικό μίγμα, που ανατινάζει την ιερατική οικογένεια και την ενοριακή ειρήνη. Μέσα σε μια κοινωνία πεντανέμι, πώς να γίνουν, τέτοιας ποιότητας ιερατικό ζευγάρι, πυξίδα; Γίνονται πολύ εύκολα... ανεμούριο!

Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, να σου "κανοναρχοῦν" τα αυτιά διδασκαλίες, και μάλιστα απ’ τους νεαρότερους αρχιερείς, σαν την παρακάτω: «Για έναν ιερέα η σχέση με τον επίσκοπο θα πρέπει να είναι όχι διοικητική, αλλά μυστηριακή, να βασίζεται στην υπακοή και, ακόμα και όταν υπάρχουν διαφωνίες να διατηρείται ο σεβασμός και η ενότητα της Εκκλησίας». Οι παλαιότεροι θυμούνται το δόγμα της στρατιωτικής ευταξίας: «Τυφλή καί ἀπεριόριστος ὑπακοή παντός κατωτέρου πρός πάντα ἀνώτερον». Συγκρίνετέ τα. Δεν διαφέρουν ουσιαστικά σε τίποτε. Καθόλου δεν απορεί ο Σεβασμιώτατος αν και ο επίσκοπος σέβεται τον ιερέα! Η υποχρέωση είναι πάντοτε της μιας πλευράς!

Κάθε σχέση όμως, Πατέρες Σεβασμιώτατοι, έχει δύο πλευρές και η ποιότητα της προσδιορίζεται κατά βάσιν από τον τυπικώς μεγαλύτερο, ο οποίος, όπως λέει ο Χριστός, κάνει τις μεγαλύτερες και περισσότερες θυσίες και γίνεται πάντων διάκονος!! Δεν απαιτεί, φροντίζει. Δεν είναι πλήκτης. Δεν καυγαδίζει, δεν παραλογίζεται σε απαιτήσεις από τους άλλους. Υπακούει στον Χριστό με τρόπο πασιφανή, δεν φλυαρεί περί θεοπτείας, την φανερώνει στα διλήμματα και με την ποιότητά του! Ελπίζω όλοι συμφωνείτε ότι η ενότητα και ο σεβασμός δεν είναι συμπεριφορικά καμώματα αλλά αρετές, που ο "μικρότερος" πρέπει να τις βλέπει σαρκωμένες στον αρχιερέα για να τις μιμείται. Η υπευθυνότητα δεν είναι αρχή ανεξέλεγκτος, είναι φανέρωση της θυσιαστικής ποιότητας του Χριστού, που όταν υπάρχει, τότε γίνεται εικόνα του Χριστού ο αρχιερέας και όχι απ’ την εκλογή και το προεδρικό διάταγμα!! Άλλωστε όπως έλεγε ο μακάριος π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος: «Άλλο αξία, άλλο αξίωμα. Πρέπει όποιος έχει αξίωμα να έχει και αξία. Αν έχεις αξία αλλά δεν έχεις αξίωμα δε χάθηκε ο κόσμος για σένα. Αν όμως έχεις αξίωμα αλλά δεν έχεις αξία, τότε... όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις τόσο περισσότερο φαίνεται η γύμνια σου». Δηλαδή η Ιερωσύνη του Χριστού γίνεται γοητευτική, σωστά σαρκωμένη, όχι προφορικά διατυπούμενη!

Στο δια ταύτα, Σεβασμιώτατοι Πατέρες:

Φανερώστε την Ιερωσύνη του Χριστού με την θυσιαστική σας απλότητα στην διαβίωση, στην λιτότητα της κατοικίας, στην ενδυμασία και στα φτηνά (τα για όλους προσιτά) αυτοκίνητά σας.

Φανερώστε την Ιερωσύνη του Χριστού με την απλοποίηση αυτής της (κωμικής πλέον) αυτοκρατορικής ενδυμασίας, που αποτελεί όνειδος και όχι δόξα για τον Χριστό και εμπόδιο στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Τι δυσκολία υπάρχει για την επιστροφή στην αποστολική (βλέπε τοιχογραφίες) απλότητα;

Φανερώστε την Ιερωσύνη του Χριστού με την αποποίηση εξυπηρετήσεων και διασυνδέσεων κρατικών (υγιής χωρισμός από τον καίσαρα), οι οποίες το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν την εντύπωση ότι η Εκκλησία είναι κρατικό παράρτημα, που επιπλέον παρασιτεί σε βάρος των πολιτών.

Φανερώστε την Ιερωσύνη του Χριστού με την πατρική έγνοια και φροντίδα, που δεν δηλοποιείται με άγνωστες στην Εκκλησία του Χριστού κραυγές στις λειτουργικές μνημονεύσεις (υπέρ του πατρός...), αλλά με την ευρυχωρία στην εκκλησιαστική ατμόσφαιρα της κάθε επισκοπής, που τότε και μόνον γίνεται «Οἶκος τοῦ Πατρός».

Συγχωρείστε μου να τελειώσω αυτό το δυσάρεστο και κουραστικό γράμμα με λίγες γραμμές σκέψεων, ενός ήδη μακάριου συνάδελφου Σας, που υπομνημάτισε σωστά με τον τρόπο του και με τα λόγια του, το Πρόσωπο του Χριστού.

«Ο Χριστός πρόσφερε τον εαυτό Του θυσία για μας. Και οι ιερείς του, με την χειροτονία γίνονται μέτοχοί Του. Και πρέπει να παραλαμβάνουν την πίστη στην δική Του αποστολή και στην δική Του θυσία. Ω, πόσο μεγαλειώδης θα ήταν η Εκκλησία του Χριστού, αν οι κληρικοί της απόπνεαν την οσμή της γνώσεως, της αποστολής και της θυσίας του Χριστού!

Τάχα παράλαβε από τον Χριστό τίποτε ο ιερωμένος, που δεν βλέπει τους χριστιανούς σαν παιδιά του; Που δεν έχει διάθεση θυσίας για χάρη τους; Και τι τάχα θα παραδώσει, όταν βλέπει την Εκκλησία σαν χώρο για προσωπική του προβολή και καταξίωση; Και όταν στόχο του εξόφθαλμο έχει να κάμει καριέρα;

Αλήθεια, επήρε τίποτε από Εκείνον, που γεννήθηκε σε σπήλαιο, και πέθανε σαν κακούργος, και τάφηκε σε ξένο τάφο, ο κληρικός, και πιο πολύ ο μοναχός, που αφήνει την καρδιά του να κολλάει στον πόθο για πολυτέλεια, για μεγαλεία, για πλούτη; Είναι ποτέ δυνατό, μια τέτοια ασυνέπεια να θεωρηθεί συμβατή με την πίστη, με το μήνυμα της Βασιλείας του Χριστού;»

† Μητρ. Μελετίου

Ομιλία την Κυριακή της Ορθοδοξίας

«Ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβε»

8 Μαρτίου 2009

Μετά από όλες αυτές τις σκέψεις μένει για όλους μας υποχρέωση να απαντήσουμε στην Παπαδιαμάντεια απορία:

«Τίς θά κλέψει ἐκ τοῦ οὐρανοῦ τό πῦρ;

Τίς θά ἐμφυσήσει τήν πίστιν, τήν πνοήν, τήν ζωήν;

Τίς θά θερμάνει τήν τέφραν;».

Επιτέλους δεν υπάρχουν μέθοδοι και ρυθμίσεις (οπωσδήποτε χρειάζονται και τα δύο, αλλά όχι ως λύση και κατάληξη, αλλά ως διαδρομή προς...) που εξασφαλίζουν σωστούς κληρικούς. Χρειάζεται παράδειγμα θυσιαστικό των κληρικών, που ζουν με τρόπο Χριστομίμητο και εμπνέουν την θυσιαστική αγάπη για τον Χριστό και την Εκκλησία Του. Οι ερωτήσεις του Παπαδιαμάντη μια απάντηση δέχονται: Το Άγιο Πνεύμα. Μένει άπορον το ποιοι το έχουν! Μόνον οι καρποί φανερώνουν το δέντρο (Ματθ. 7, 16).

Ας δεηθούμε του Κυρίου του θερισμού να «ἐκβάλη ἐργάτας» (Ματθ. 9, 38) κι εμείς ας γίνουμε «οἱ αἵροντες» κάθε λίθον προσκόμματος στην πορεία των εργατών, και προς τους αδελφούς τους και προς τον Κύριον του Αμπελώνος.

Δεήθητε οὖν ἐκτενῶς, συνυπουργοῦντες ταῖς χρείαις.

Εύχεσθε και δι’ εμέ τον ενοχλητικό

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Περιοδικό Σύναξη

Τεύχος 142, Απρίλιος-Ιούνιος, 2017

Πηγή: enoriako info

 ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2984 ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/commitees/education/258_2984.pdf

Κοινωνική ανισότητα και πατέρες της εκκλησίας

Δεν έχουν λείψει μέσα στην ιστορία απόψεις θεολογούντων, ότι η ταξική κοινωνία είναι θέλημα Θεού. Οι πατερικές θέσεις που θα εκτεθούν στη συνέχεια, προσφέρουν τη βάση για μια ριζική αμφισβήτηση  της ταξικής κοινωνίας. Οι πατέρες δεν αντιλαμβάνονται την ταξική κοινωνία ως θέλημα Θεού αλλά ως απόρροια της πτώσης του ανθρώπου.  Η φτώχεια και ο πλούτος και η δουλεία, λέει ο αγ. Γρηγόριος ο θεολόγος (4^ος αι.) εισέβαλαν στην ανθρωπότητα όπως εισβάλουν στον οργανισμό οι αρρώστιες. Συνεχίζοντας ο αγ. Γρηγόριος μας λέει ότι ο νόμος τον οποίο πρέπει να δέχεται ο χριστιανός, δεν είναι ο νόμος του ισχυρού (δηλαδή η ταξική ανισότητα) αλλά του δημιουργού (δηλαδή η ισότητα). Παρόμοια και ο  Αμβρόσιος Μεδιολάνων (4^ος αι.)  ο Μ. Βασίλειος και Χρυσόστομος (4^ος αι.) ο Συμεών ο νέος θεολόγος (11^ος αι.) κ.α. επιμένουν ότι η γη δόθηκε από το Θεό σε όλους από κοινού και ότι το δικαίωμα της ιδιοκτησίας ( και, πολύ περισσότερο η ανισότητα στην ιδιοκτησία) αποτελεί αυθαιρεσία. Είναι χαρακτηριστική η εικόνα  που φέρνει ο Μ. Βασίλειος για να απαντήσει στους ισχυρισμούς των πλουσίων ότι τάχα δεν αδικούν κανέναν, αφού η ιδιοκτησία τους είναι σύννομη. Ο πλούσιος  - λέει – μοιάζει με εκείνον που μπαίνει πρώτος στο θέατρο, πιάνει όσα άδεια καθίσματα μπορεί και κατόπιν δεν αφήνει να καθίσουν εκεί όσοι μπαίνουν μετά.

Αυτές οι θέσεις των πατέρων πρέπει να σημειωθεί ότι διατυπώθηκαν σε μια περίοδο που η κυριαρχία του ρωμαϊκού δικαίου και της ατομικής ιδιοκτησίας δεν αμφισβητούνταν.

Χάρης Πάτσης

Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται…

 Του Δημήτρη Καζάκη

58 Παλαιστίνιοι δολοφονήθηκαν από Ισραηλινά όπλα και 1.113 τραυματίες από τους 35 χιλιάδες διαδηλωτές στο τείχος της Γάζας μόλις χθες Δευτέρα. Σημαντικός αριθμός παιδιών ηλικίας 14 έως 16. Μιας μέρας δουλειά για τους Ισραηλινούς και οι λίστες νεκρών και τραυματιών Παλαιστινίων δεν λένε να κλείσουν.
Ένα μεγάλο εύγε λοιπόν σ’ όλους αυτούς στη δεξιά και την αριστερά που επίμονα μας πλασάρουν το Ισραήλ ως αναγκαίο στρατηγικό εταίρο της Ελλάδας. Εύγε και σ’ όλους αυτούς που τους αποδέχονται ως σοβαρούς «αναλυτές» και τους αντιμετωπίζουν ως αποδεκτούς συνομιλητές και συνδαιτημόνες στα πολιτικά τους σουαρέ.
Τι σημασία έχει αν τα λόγια και τα γραπτά τους στάζουν αίμα; Πρώτη φορά είναι; Πότε νοιάστηκαν στη δεξιά, αλλά και την αριστερά για την ανθρώπινη ζωή; Πότε νοιάστηκαν ή επέδειξαν συνέπεια στην υπεράσπιση των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων του απλού ανθρώπου, ειδικά του καταπιεσμένου; Γιατί λοιπόν να μην αποδέχονται κι εκείνους που είτε εν αγνοία τους, είτε εν γνώσει τους, προπαγανδίζουν τη στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ;
Στο κάτω-κάτω της γραφής οι περισσότεροι από δαύτους δεν είναι σεσημασμένοι ακροδεξιοί και φασίστες, αλλά προοδευτικοί και αντίπαλοι των «μαύρων μετώπων». Γιατί λοιπόν να μην χαίρουν ειδικής πολιτικής ασυλίας και κάλυψης; Γιατί να μην νομιμοποιούνται να εκφέρουν γνώμη;
Όμως, τα πράγματα είναι κάτι παραπάνω από απλά. Όσοι και όποιοι υποστηρίζουν τη συμμαχία με το Ισραήλ σήμερα δεν διαφέρουν σε τίποτε από εκείνους που ήθελαν και προωθούσαν τη συνεργασία με τη ναζιστική Γερμανία του μεσοπολέμου. Δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Ούτε ιδεολογική, ούτε πολιτική.
Το Ισραήλ είναι το μοναδικό κρατικό μόρφωμα ναζιστικού τύπου που υφίσταται στα πλαίσια της διεθνούς κοινότητας, 73 ολόκληρα χρόνια μετά την ολοκληρωτική συντριβή του φασισμού και του ναζισμού από τους λαούς.
Είναι το μόνο κράτος που θεμελιώνει το δικαίωμά του να υφίσταται όχι σε υπαρκτές εθνικές καταβολές, αλλά σε θρησκευτικούς μύθους του 10ου αιώνα π.Χ. Ακόμη και η αναγωγή της Ιερουσαλήμ σε «ιστορική πρωτεύουσα» των Ισραηλιτών, που θεμελιώνεται σήμερα πάνω σε εκατοντάδες πτώματα Παλαιστινίων, στηρίζεται όχι τόσο στην αρχαιολογική σκαπάνη και την αληθινή ιστορία, αλλά στους βιβλικούς μύθους της Γένεσης και του βασιλείου του Δαυίδ.
Είναι το μόνο κράτος που διαθέτει επίσημη κρατική ιδεολογία, τον σιωνισμό. Ο σιωνισμός είναι μια καθαρόαιμη φυλετική ιδεολογία που αντιλαμβάνεται τους εβραίους, όχι ως θρησκευτική κοινότητα, αλλά με τον ίδιο τρόπο που τους αντιλαμβάνεται ο φυλετικός αντισημιτισμός του 19ου αιώνα. Ο ίδιος που γέννησε και αποτέλεσε το θεμέλιο λίθο όλων των μαζικών πογκρόμ εναντίον των εβραίων. Συμπεριλαμβανομένου και του ναζισμού.
Είναι το μόνο κράτος που διατηρεί εν ισχύ φυλετικούς νόμους διαχωρισμού (απαρτχάιντ) των τύποις πολιτών του. Με βάση αυτούς τους φυλετικούς νόμους δεν διαχωρίζεται μόνο ο φυλετικά εβραίος από τον μη εβραίο, αλλά και ο «καλός» εβραίος από τον «κακό» εβραίο. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αντιλαμβάνονταν οι ναζί τον «καλό» Γερμανό, από τον «κακό» Γερμανό.
Για το επίσημο Ισραήλ, οι Παλαιστίνιοι δεν υπάρχουν. Ή τουλάχιστον δεν υπάρχουν ως άνθρωποι με κατοχυρωμένα ανθρώπινα, κοινωνικά, πολιτικά και εθνικά δικαιώματα. Εξ ιδρύσεως του Ισραήλ αντιμετωπίζονται ως μέρος της χλωρίδας και πανίδας της περιοχής, που βρήκαν κατά την μετέγκαταστασή τους στη βιβλική Γη της Επαγγελίας οι πρώτοι σιωνιστές έποικοι.
Κι ως τέτοιοι αντιμετωπίστηκαν. Ως κατώτερες μορφές ζωής, όπως οι ιθαγενείς της Αφρικής και της Ασίας τους οποίους οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες έκριναν ανίκανους να διαθέτουν δική τους εθνική εστία κι αυτοδιάθεση. Με αποτέλεσμα να κηρύξουν τις χώρες τους ως terra nulius κι έτσι να δικαιολογήσουν την αρπαγή και την κατάκτησή τους.
Το ίδιο έκαναν και οι σιωνιστές στη γη της Παλαιστίνης. Την έχουν ανακηρύξει σε terra nulius, όπου κατοικούσαν πρωτόγονοι ιθαγενείς, υπάνρθωποι, Untermenschen, όπως έλεγαν και οι ναζί. Κι έτσι με τις πλάτες των αποικιοκρατών, πρώτα των Βρετανών και των Γάλλων και μετά το 2ο Παγκόσμιο πόλεμο των ΗΠΑ, διακήρυξαν το «ιστορικό δικαίωμα» στη Παλαιστίνη του περιούσιου λαού της Βίβλου!
Κι από τη στιγμή που ο ΟΗΕ έκανε το μέγα έγκλημα να αποδεχθεί – έστω και μερικά – το δικαίωμα των σιωνιστών στα εδάφη της Παλαιστίνης, ο γνωστός σφαγέας και σιωνιστής ναζί ιδρυτής του σύγχρονου Ισραήλ, Ben Gurion, δήλωνε παραφράζοντας απόσπασμα της Γένεσης: «Και ιδού εγένετο πόλεμος και κατά τη διάρκεια του πολέμου, τα σύνορα θα αλλάζουν!» (Cheryl A. Rubenberg, Israel and the American National Interest: A Critical Examination, Chicago: University of Illinois, σ. 29.)
Η ίδια η ύπαρξη του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ προϋποθέτει έναν πόλεμο στο διηνεκές με σκοπό την διαρκή αναθεώρηση των συνόρων στην ευρύτερη περιοχή της Εγγύς Ανατολής και της Ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου.
Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Διότι καθώς έγραφε ο Nahum Goldmann, πρώην πρόεδρος του Παγκόσμιου Εβραϊκού Κογκρέσου, «η σιωνιστική απαίτηση για ένα εβραϊκό κράτος ήταν σε πλήρη αντίθεση με όλες τις αρχές της σύγχρονης ιστορίας και του διεθνούς δικαίου. Αν η απαίτηση αυτή χρησιμεύσει ως προηγούμενο, οι Ινδιάνοι της Βόρειας Αμερικής θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τις ΗΠΑ, καθώς και οι απόγονοι των άλλων Αμερικανών ιθαγενών το Μεξικό, το Περού και ούτω καθεξής. Όλα αυτά δίνουν μια μοναδική ποιότητα στην σιωνιστική ιδέα και την καθιστούν ένα από τα σπουδαία ουτοπικά προγράμματα της σύγχρονης εποχής.» (Foreign Affairs, Vol. 54, No. 1 (Oct., 1975), σ. 113-114)
Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Οι σιωνιστές εγκαταστάθηκαν στην Παλαιστίνη και δημιούργησαν το δικό τους φυλετικό ναζιστικό κράτος αντιμετωπίζοντας τους ντόπιους πληθυσμούς, όπως οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες αντιμετώπισαν τους γηγενείς κατοίκους της Αμερικανικής Ηπείρου. Με όρους αληθινής γενοκτονίας.
Πρόκειται για μια γενοκτονία που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το Ισραήλ έχει δημιουργήσει το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης και μαζικής εξόντωσης στον πλανήτη για σχεδόν 2 εκατομμύρια Παλαιστινίους. Τη λωρίδα της Γάζας. Νερό με το σταγονόμετρο και μόνο όποτε θέλει το Ισραήλ. Το ίδιο και οι υποδομές νοσηλείας και υγείας.
Για το επίσημο Ισραήλ οι Παλαιστήνιοι είναι – οιονεί έστω – «τρομοκράτες». Ένας χαρακτηρισμός που έχει πάρει συλλογικό φυλετικό χαρακτήρα στην επίσημη διάλεκτο του Ισραηλινού κράτους. Ταυτίζεται απολύτως με τον όρο «τρομοκράτης» όπως τον χρησιμοποιούσαν οι ναζί κατακτητές προκειμένου να δικαιολογήσουν απάνθρωπες μεθόδους μαζικής εξόντωσης, αντίποινα εναντίον αμάχων και κάθε λογής βασανιστήρια.
Το Ισραήλ είναι το μόνο κράτος που επίσημα δεν αναγνωρίζει κανένα δίκαιο του πολέμου και της ειρήνης. Έχει παραβιάσει και συνεχίζει να παραβιάζει κάθε διάταξη του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου. Ενώ δεν αναγνωρίζει ούτε καν τη Συνθήκη της Γενεύης του 1949 για την μεταχείριση αιχμαλώτων και πληθυσμών υπό τη δική του στρατιωτική κατοχή.
Το Ισραήλ τέλος είναι το μόνο κράτος σ’ ολόκληρο τον πλανήτη που αναγνωρίζει επίσημα στον εαυτό του το δικαίωμα στον προληπτικό πόλεμο – όπως έκαναν και οι ναζί στο μεσοπόλεμο. Ενώ ταυτόχρονα αναγνωρίζει ότι κάθε μέσο, όπως οι δολοφονίες, τα μαζικά αντίποινα, αλλά και τα βασανιστήρια είναι νόμιμα στον δικό του πόλεμο εναντίον της «τρομοκρατίας».
Και σ’ αυτό το ναζιστικό τερατούργημα του σιωνισμού, που ο κ. Κοτζιάς έχει χαρακτηρίσει ως «θύλακα δημοκρατίας» στη Μέση Ανατολή, έχει παραδοθεί η Ελλάδα και η Κύπρος. Στο όνομα μιας κάποιας γεωπολιτικής ανάλυσης αντάξιας των χειρότερων παραδόσεων του φασισμού και του ναζισμού.
Έχουμε ως χώρα το θλιβερό προνόμιο να είμαστε το μοναδικό κράτος στην υφήλιο – μετά φυσικά τις ΗΠΑ – που έχει συνυπογράψει SOFA για την μόνιμη εγκατάσταση στρατιωτικών δυνάμεων του Ισραήλ στον εθνικό χώρο της Ελλάδας. Η Κύπρος είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που έχει εκχωρήσει και μάλιστα υπό καθεστώς διεθνούς διαιτησίας, κυριαρχικά της δικαιώματα στο Ισραήλ. Στο όνομα φυσικά της «αξιοποίησης» των οικοπέδων της κυπριακής ΑΟΖ.
Τι δουλειά μπορεί να έχει μια δημοκρατική Ελλάδα και Κύπρος με το σιωνιστικό Ισραήλ; Ότι δουλειά θα μπορούσε να είχε με τη φασιστική Ιταλία και τη ναζιστική Γερμανία του μεσοπολέμου. Είναι ακριβώς το ίδιο. Δεν υπάρχει καμιά διαφορά.
Κι όποιος αδιαφορεί ή βρίσκει δικαιολογίες για να τα βρούμε το Ισραήλ, τότε δεν διαφέρει σε τίποτε από τους ψυχωσικούς ναζί που διαφεντεύουν το σιωνιστικό κράτος. Και πρέπει επειγόντως να ξεμπερδεύουμε πολιτικά και ηθικά μαζί τους.
Μια δημοκρατική Ελλάδα, που σέβεται τη θέση στο παγκόσμιο γίγνεσθαι των λαών, που διεκδικεί τα δικαιώματά της και το σεβασμό του διεθνούς δικαίου, δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με το σημερινό Ισραήλ. Θα πρέπει:
(α) Να καταγγελθούν όλες οι συμφωνίες στρατιωτικής και μη συνεργασίας με το Ισραήλ και να δοθούν στη δημοσιότητα.
(β) Να αποσύρει η Ελλάδα τους πρέσβεις της από το Ισραήλ, αλλά και τη διπλωματική αναγνώριση αυτού του κράτους στα πλαίσια του ΟΗΕ.
(γ) Να κλείσει διαπαντός την Ισραηλινή πρεσβεία στην Αθήνα και όλες τις διπλωματικές αποστολές του Ισραήλ στη χώρα.
(δ) Να διεξάγει επίσημη δικαστική έρευνα για τη διαπλοκή του Ισραήλ με κάθε λογής ιδρύματα, οργανώσεις και επιχειρήσεις στο έδαφος της Ελλάδας.
(ε) Να κηρυχθεί δια νόμου παράνομη η προπαγάνδα υπέρ του σιωνισμού, όπως και του ναζισμού ως εκδοχές του χειρότερου ρατσισμού, της ρατσιστικής βίας και γενοκτονίας.
Και μέχρι να φτάσουμε να δούμε να ανατέλλει η δημοκρατία στην κατεχόμενη πατρίδα μας, ας πράξουμε το αυτονόητο. Ας ξεφορτωθούμε δια παντός από τις πολιτικές μας συναντήσεις όλους εκείνους τους άτυπους πράκτορες του σιωνισμού, που προπαγάνδιζαν όλο το προηγούμενο διάστημα τη συμμαχία με το Ισραήλ. Πώς είναι δυνατόν να καταγγέλλουμε το ναζισμό και το φασισμό, αλλά να ανεχόμαστε τους πράκτορες του σιωνισμού στις γραμμές μας;

« «εγώ είμαι ο Χριστός»!…το αθάνατο νερό

 Του Παπά Ηλία Υφαντή
Η συνάντηση του Χριστού με τη Σαμαρείτιδα στο πηγάδι του Ιακώβ δεν φαίνεται καθόλου τυχαία. Φαίνεται σάμπως ο Χριστός να ενήργησε στην περίπτωση αυτή σαν τους κυνηγούς, που περιμένουν στις πηγές τα θηράματά τους. Μπορεί ακόμη, επενεργώντας με τη θεϊκή του δύναμη στα βάθη της καρδιάς της, να την προσκάλεσε, για να της αποκαλύψει κάποιες απ’ τις μεγάλες αλήθειες. Αλλά και, για να φανερώσει για πρώτη φορά, στην αμαρτωλή αυτή γυναίκα την θεϊκή του ταυτότητα.
Βέβαια η προσέγγιση δεν φαίνεται εύκολη. Γιατί η Σαμαρείτιδα, προφασιζόμενη αδιαφορία για έναν Ιουδαίο, κρατάει αποστάσεις. Γι’ αυτό και ο Χριστός καταφεύγει στη σωκρατική μαιευτική. Της ζητάει νερό. Για να του απαντήσει εκείνη πως ήταν περίεργο, που αυτός Ιουδαίος ζητούσε νερό από μια Σαμαρείτιδα. Και να της πει πως, αν γνώριζε ποιος είναι αυτός που της ζητούσε τη χάρη και πόσες χάρες θα της αντιπροσφέρει ο Θεός, όχι μόνο θα του έδινε νερό, αλλά και θα του ζητούσε να της προσφέρει τρεχούμενο νερό. Για να τον ρωτήσει παραξενεμένη και με κάποια δόση ειρωνείας: «Πού θα βρεις το τρεχούμενο νερό, αφού ούτε πηγαδίσιο δεν έχεις; Μια και το πηγάδι είναι βαθύ και δεν διαθέτεις άντλημα»!. Άλλωστε, κατά τη γνώμη της, δεν μπορούσε να ήταν ανώτερος απ’ τον φημισμένο πατριάρχη Ιακώβ, που έφκιασε το πηγάδι. Για να της δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερη απορία, λέγοντάς της πως: «Όποιος πίνει απ’ το νερό του Ιακώβ, ξαναδιψάει, αλλά όποιος πιει απ’ το νερό, που εγώ θα του δώσω, όχι μόνο δεν ξαναδιψάει, αλλά το νερό που θα πιεί, γίνεται μέσα του πηγή, που αναβλύζει νερό για την αιώνια ζωή»! Και η γυναίκα πολύ περισσότερο παραξενεμένη και ίσως με μεγαλύτερη δόση ειρωνείας λέει στο Χριστό: «Δώσε μου, λοιπόν, αυτό το τρεχούμενο νερό να μην έρχομαι κάθε τόσο να το κουβαλάω από δω»!
Οπότε ο Χριστός, επιμένοντας στη σωκρατική του ειρωνεία, δίνει στη γυναίκα να καταλάβει ότι δεν διαθέτει το κατάλληλο «δοχείο» προκειμένου ν’ αντλήσει το αθάνατο αυτό νερό: «Πήγαινε, της είπε, φώναξε τον άντρα σου»! Υποχρεώνοντάς την σε μία «εκ βαθέων» εξομολόγηση, προκειμένου να γίνει καθαρό δοχείο, για να δεχτεί τη θεία χάρη: -«Δεν έχω άντρα», του αποκρίθηκε νιώθοντας παγιδευμένη – «Αλήθεια, της είπε, λες ότι δεν έχεις άντρα. Γιατί, μέχρι τώρα είχες πέντε. Κι αυτός με τον οποίο τώρα συζείς δεν είναι νόμιμος άντρας σου»! Εκείνη πια συνειδητοποιεί ότι έχει απέναντί της, όχι απλά έναν αινιγματικό αλλά έναν μυστηριώδη άνθρωπο και του λέει: «Κύριε μου φαίνεται ότι είσαι προφήτης. Και θα ήθελα να μου λύσεις μια απορία: Γιατί οι δικοί μας πρόγονοι λάτρευαν το Θεό σ’ αυτό εδώ το βουνό, ενώ εσείς οι Ιουδαίοι λέτε ότι πρέπει να λατρεύεται στα Ιεροσόλυμα»; -«Ο Θεός, της αποκρίθηκε ο Χριστός, δεν είναι ούτε εδώ ούτε εκεί. Είναι παντού. Είναι σαν τη δροσερή αύρα, που φυσάει, όπου θέλει. Βρίσκεται έξω και πέρα απ’ τις ανθρώπινες προκαταλήψεις. Είναι το απέραντο θαύμα, που μας μιλάει με μύριες γλώσσες. Αλλά κυρίως με τη γλώσσα της αλήθειας και της ελευθερίας. Κι εκείνο, που ζητάει από μας είναι να του μιλάμε στην ίδια αυτή γλώσσα».
«Έχω ακούσει, του είπε τότε εκείνη, πώς έρχεται ο Μεσσίας, που τον λένε Χριστό. Εκείνος θα μας μιλήσει για όλα». -«Εγώ είμαι, της αποκρίθηκε ο Χριστός, που τώρα μιλάω μαζί σου»! Η γυναίκα έμεινε κεραυνόπληκτη αλλά και απέραντα ευτυχισμένη. Κι ένιωσε την ανάγκη να κάμει κοινωνούς της μεγάλης αυτής χάρης, και τους συντοπίτες της. Με αποτέλεσμα ν’ αφήσει στο πηγάδι τη στάμνα της και να σπεύσει να τους ειδοποιήσει: «Λάτε τους είπε να ιδείτε έναν άνθρωπο, ο οποίος μου αποκάλυψε όλη μου τη ζωή».
Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι οι Εβραίοι είχαν τις γυναίκες σε μεγάλη υποτίμηση. Νοοτροπία απ’ την οποία δεν ήταν απαλλαγμένοι ούτε βέβαια και οι μαθητές του Χριστού. Οι οποίοι με έκπληξη θα τον είδαν, επιστρέφοντας, να συζητάει με μια γυναίκα. Και πολύ περισσότερο βέβαια θα εκπλήσσονταν, αν γνώριζαν το βίο και την πολιτεία της. Αλλά ο Χριστός ήρθε στον κόσμο ακριβώς, για να γκρεμίσει τα τείχη των οποιωνδήποτε προκαταλήψεων μέσα στις οποίες χιλιάδες χρόνια ήταν εγκλωβισμένοι οι άνθρωποι. Γιατί αυτό που τον ενδιαφέρει δεν είναι το ποιος είναι εκ πρώτης όψεως ο καθένας, αλλά αν στα κτάβαθά του κρύβει «γη αγαθή».
Η Σαμαρείτιδα, σύμφωνα με την παράδοση, όχι μόνο στον τόπο της, αλλά και σε πολλούς άλλους τόπους έτρεξε, προκειμένου να φέρει το «αθάνατο νερό», που της πρόσφερε ο Χριστός εκεί στο πηγάδι του Ιακώβ. Και δεν δείλιασε ακόμη ούτε και μπροστά στο θάνατο. Γιατί όποιος πίνει το «αθάνατο νερό» της θείας χάρης δεν φοβάται ούτε ακόμη και το θάνατο! Που σημαίνει για μας τους άτολμους και περιδεείς που αντιμετωπίζουμε με άγχος και αγωνία τη ζωή μας ότι αυτό που μας φταίει δεν είναι τα πολυποίκιλα προβλήματα, που μας κατακλύζουν, αλλά το ότι δεν έχουμε γευτεί το αθάνατο νερό της θείας χάρης.
Γιατί διαφορετικά δεν θα ήμασταν σαν τα στεκούμενα νερά, αφού, όχι μόνο δεν ξεδιψάμε τους συνανθρώπους μας, αλλά συχνά μεταβαλλόμαστε ακόμη και σε εστίες μόλυνσης. Θα γινόμασταν πηγή ζωής, που αδιάκοπα αναβλύζει και ποτίζει όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, εκ των οποίων πολλοί μπορεί στα κατάβαθα της ύπαρξής τους να κρύβουν «γη αγαθή»…

Η ΑΡΜΕΝΙΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝΕΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΤΟΥΡΚΙΑ (βίντεο)

  Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Στις 15 Μαρτίου 1921, λίγα χρόνια μετά την μεγάλη σφαγή -γενοκτονία των Αρμενίων, λίγο πριν από την μεσημέρι, ο Αρμένιος πατριώτης Soghomon Tehlirian ύστερα από συστηματική παρακολούθηση δέκα ημερών έκρινε πως έφτασε η κατάλληλη στιγμή να εκτελέσει το σχέδιο του. Στην οδό Χίντεμπουργκ, σε ένα προάστιο του Βερολίνου κάνει ανύποπτος την συνηθισμένη του βόλτα ντυμένος ευρωπαϊκά και ακολουθούμενος σε απόσταση μερικών μέτρων κατά τα μουσουλμανικά έθιμα από την σύζυγο του, ο οργανωτής του φρικιαστικότερου εγκλήματος στην ιστορία της εξόντωσης των 1.500.000 Αρμενίων, ο άλλοτε υπουργός Εσωτερικών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, Talat Pascha.
Ο Τεχλιριάν ξεκίνησε από το απέναντι πεζοδρόμιο, διασταυρώνεται με τον Ταλαάτ, τον προσπερνάει και επιβραδύνει το βήμα του. Ξαφνικά γυρίζει πίσω και τον κοιτάζει κατάματα. Το βλέμμα του ήταν ο πόνος μιας ολόκληρης γενιάς. Ο Τεχλιριάν ήταν ήσυχος και η συνείδηση του ήταν ήρεμη. Ο Ταλαάτ έδειξε πως κατάλαβε κάτι, τα βλέφαρα του, όπως διηγήθηκε αργότερα ο εκτελεστής του, τρεμόπαιξαν. Θέλησε να λοξοδρομήσει για να αποφύγει τον άγνωστο διαβάτη, αλλά δεν πρόλαβε. Ο Τεχλιριάν έβγαλε το περίστροφο του και με μια αστραπιαία κίνηση το σήκωσε στο ύψος του κεφαλιού του γιγαντόσωμου Ταλαάτ. Μια σφαίρα ήτα αρκετή. Ο Ταλαάτ βρέθηκε ξαπλωμένος καταγής. Η γυναίκα του έπεσε λιπόθυμη ενώ ο κόσμος ξεπετάχτηκε στα μπαλκόνια και από τα παράθυρα φωνάζοντας, «πιάστε τον πιάστε τον». Ο Τεχλιριάν έτρεξε να εξαφανιστεί αλλά κάποιος που έρχονταν από την αντίθετη κατεύθυνση κατάφερε να τον συλλάβει.

Στην δίκη που έγινε και η οποία συγκέντρωσε το παγκόσμιο ενδιαφέρων, ο Τεχλιριάν απολογούμενος απέρριψε την κατηγορία που του αποδίδονταν με την φράση : «Σκότωσα μα δεν είμαι δολοφόνος». Το δικαστήριο, μετά από μια δραματική δίκη υιοθετώντας καθώς φαίνεται την άποψη του τον αθώωσε. Η απόφαση αυτή έγινε δεκτή με ανακούφιση από την διεθνή κοινή γνώμη και θεωρήθηκε σαν μια πρώτη δικαίωση του τότε κόσμου απέναντι στο ανοσιούργημα της αρμένικης γενοκτονίας του 1915-16.
Η ίδια τύχη περίμενε και άλλους πρωτεργάτες του αρμένικου πογκρόμ. Στις 6 Δεκεμβρίου 1921, ο Arsavir Sirakian εκτελεί στην Ρώμη τον Sayid Halim . Οι Misak Torlakian, Aram Perganian, Stepan Tsagıkıan και Bedros Derbogosıan, όλοι τους μέλη όπως και ο προηγούεμνος της πατριωτικής οργάνωσης, «Ντασνάκ», ανακαλύπτουν και εκτελούν τους πρωτεργάτες γης γενοκτονίας, Bahaeddin Sakır, Kemal Pascha και Ember Pascha.
Μερικές δεκαετίες αργότερα, την δεκαετία του εβδομήντα, όταν το αρμενικό έθνος είχε αρχίσει να συνέρχεται από την μεγάλη γενοκτονία του, η οργάνωση ASALA έμελε να ξεσηκώσει όλο τον κόσμο με τις αλλεπάλληλες εκτελέσεις Τούρκων διπλωματών εκδικουμένη στο μέτρο της ηθικής δικαιοσύνης τις αμέτρητες σφαγές των άρχων του εικοστού αιώνα. Το πρόβλημα όμως της απόδοσης της δικαιοσύνης πολλές δεκαετίες μετά τις γενοκτονίες ακόμα δεν έχει λυθεί. Η σύγχρονη Τουρκία του ισλαμιστή Ταΐπ Ερντογάν συνεχίζει να αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες που διέπραξε αποδίδοντας την ηθική δικαίωση στα αμέτρητα θύματα τους, προκαλώντας μέχρι σήμερα την οργή στους επιζήσαντες απογόνους αυτών των σφαγών.

Οι γενοκτονίες των χριστιανών της Ανατολής, Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων, ζητούν την ηθική και ιστορική τους δικαίωση και όχι την άθλια παραγραφή της ιστορίας με «συνωστισμούς» και άλλες ανεκδιήγητες ιστορικές αθλιότητες, στον βωμό μιας υποτιθέμενης υποκριτής προσέγγισης που όμως εξομοιώνει με σκανδαλώδη τρόπο τους θύτες με τα αμέτρητα θύματα τους.

ԵՍ ՉԵՄ ՄՈՌԱՆԱ
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr